The Lost Daughter: moeders, mijmeringen en mysteries

De film The Lost Daughter  begint met de belofte van een mysterie: een vrouw (Olivia Colman, The Favourite , Broadchurch ) zwalkt over een kiezelstrand. Een bloedvlek tekent zich af op haar witte kleding. De vrouw stort ter aarde. Dan springt het verhaal een paar weken terug. Dezelfde vrouw, Leda, een literatuurwetenschapper, komt aan op een idyllisch Grieks eiland om daar in alle rust te werken aan haar nieuwste academische boek. Maar de rust wordt al snel ruw verstoord door een luidruchtige familie, die als een sprinkhanenplaag op het eiland neerdaalt. Het is een familie met banden met de maffia, zo fluistert Will (Paul Mescal, Normal People ), de uitbater van het nabijgelegen strandpaviljoen. Wel voelt Leda enig verwantschap met Nina (Dakota Johnson, Suspiria , Fifty Shades ), een aangetrouwd lid van de familie, wier worstelingen met haar jonge dochtertje haar terug doen denken aan haar eigen ervaringen als jonge moeder (gespeeld door Jessie Buckley, Wild Rose , I'm Thinking of Ending Things ) van twee.

Actrice Maggie Gyllenhaal ( Secretary , The Deuce ) maakt indruk met haar regiedebuut, gebaseerd op het gelijknamige boek van Elena Ferrante, die ook  De geniale vriendin (serie te zien bij NPO Plus) schreef. In de flashbacks maakt ze heel goed de frustratie, wanhoop en overmacht van de jonge Leda voelbaar, die zich eerder gekooid dan geborgen voelt in het moederschap.

Maar misschien nog wel indrukwekkender is hoe Gyllenhaal in de hedendaagse scènes steeds een knagend gevoel van onbehagen weet te creëren, iedere keer wanneer Leda de paden kruist met de dominante familie. Ook in de meest doodgewone interacties, zoals die waarin moederkloek Callie (Dagmara Dominczyk, Succession ) Leda een stuk taart opdringt en vervolgens maar door blijft vragen over haar privéleven, schuilt dreiging. En zelfs Lyle (Ed Harris), de gemoedelijke conciërge, is verdacht. Het feit dat Leda uit zichzelf vaak ook irrationele – en uiterst onverstandige - dingen doet, helpt ook niet mee.

Gyllenhaal wordt bij haar debuut geholpen door een rijke cast. Colman is ijzersterk als altijd en zelfs Gyllenhaals echtgenoot Peter Sarsgaard maakt zijn opwachting als literatuurprofessor.

Toch is de film als geheel niet helemaal bevredigend. Daarvoor voelt The Lost Daughter  nog te veel als twee aparte films: een familiedrama (verleden) en een psychologische thriller (heden), waarbij het vooraf beloofde mysterie uiteindelijk ook een beetje tegenvalt.