The Greatest Beer Run Ever: achterhaald en tenenkrommend

Het is 1967. Terwijl veel vrienden en kennissen van de New Yorkse Chickie Donohue (Zac Efron) vechten in Vietnam ergert hij zich aan de protesten tegen de oorlog bij hem in de buurt. Donohue heeft zelf ook vier jaar gediend en vindt dat Amerikanen ‘trots’ op hun manschappen moeten zijn. Dus besluit hij – Efrons personage blijkt een stevige drinker, en de film een reclame voor alcoholisme – een hoop bier in een rugzak te plempen en eigenhandig naar Vietnam af te reizen, om daar al zijn maten een pilsje te bezorgen en daarmee hen een hart onder de riem te steken. Het eerste uur van The Greatest Beer Run Ever staat dan ook in het teken van onverbloemd patriottisme.

Maar gaandeweg komt Donohue erachter dat de strijd die de Verenigde Staten voeren er een is waaruit zij niet als de morele winnaars zullen komen bovendrijven. Tegen de tijd dat hij tot die conclusie komt zijn we echter alweer aanbeland bij het slot. Dat deze tragikomedie is gemaakt door Peter Farrelly verklaart een en ander: hij maakte in 2018 al het met drie Oscars bekroonde Green Book – waarin stereotypen over zwarte mensen schaamteloos de revue passeren – en is min of meer van het devies ‘vroeger was alles beter’. De inborst van The Greatest Beer Run is dan ook onmiskenbaar conservatief.

De film had ook prima in de jaren 80 gemaakt kunnen zijn en vertelt niets nieuws over de Vietnamoorlog binnen de context van Amerikaanse buitenlandpolitiek. Zo’n beetje de enige keer dat Donohue in contact komt met een Vietnamees, is wanneer hij ergens op het Vietnamese platteland een jong meisje tegenkomt – dat moet dan een moment van sereniteit en wederzijds begrip voorstellen. Ook tenenkrommend zijn de Aziatische clichés die Farrelly opvoert, zoals een Vietnamees op straat die een karikaturaal beeld heeft van Amerikaanse popcultuur – was dat echt broodnodig voor de ontvouwing van de plot?

Per slot van rekening is het bewonderenswaardig dat Farrelly ook Russell Crowe en Bill Murray voor zijn karretje heeft gespannen. Crowe speelt een sceptische fotograaf die op een gegeven moment van mening is dat Donohue een held is; Murray een zeurderige barman met oogkleppen op. En over heldendom gesproken: dat is The Greatest Beer Run Ever in een notendop: een gemankeerde film over een man die in de ogen van de makers een held werd, maar uiteindelijk dus wel tot inkeer kwam door de zinloosheid van de oorlog te erkennen – dat laatste wordt echter door Farrelly vakkundig onder het tapijt geschoven.

We moeten wel kunnen blijven lachen, lijkt de onuitstaanbare boodschap in dit toonbeeld van geschiedvervalsing.