The Good Nurse: verpleegster stopt seriemoordenaar

Foto credits: JoJo Whilden / Netflix

‘Waarom heb je het gedaan?’ ‘Omdat niemand me stopte.’

Met een titel zoals The Good Nurse kan je twee kanten op. Of de titel is ironisch, zoals in de thriller The Good Doctor (niet te verwarren met de serie met Freddie Highmore). Of de titel is oprecht. De film The Good Nurse is voor beide interpretaties vatbaar. Want slaat The Good Nurse op de vastberaden verpleegster Amy Loughren (Jessica Chastain), of op haar mannelijke collega/seriemoordenaar Charlie Cullen (Eddie Redmayne) die mede dankzij haar hulp werd opgepakt?

Het verhaal leest bijna als een fictief filmscenario, maar de meeste details zijn toch echt waargebeurd. De echte Amy lijdt inderdaad aan cardiomyopathie, een ernstige aandoening van de hartspier, en haar nieuwe collega Charlie Cullen hielp haar een moeilijke tijd door. Eenmaal opgepakt, gaf Cullen toe dat hij 29 patiënten had vermoord door te knoeien met hun infusen - al ligt het daadwerkelijke aantal waarschijnlijk dichter bij de 400.

In de film komen we maar weinig over Cullen te weten. Het verhaal wordt verteld vanuit Amy's perspectief: ook de film weet niet meer dan wat Charlie Amy ooit over zichzelf heeft verteld. Het is een slimme zet. Niet alleen heeft Cullen tot op heden – zijn gevangenisstraf loopt tot ten minste het jaar 2403 – nooit iets verteld over zijn motieven; het ontbreken van makkelijke verklaringen, van een traumatische persoonlijke geschiedenis, ontneemt hem de kans op martelaarschap. Het maakt van Cullen een misschien wat ondankbare, maar ook moeilijke rol. Hij is geen slachtoffer, maar ook geen grotesk monster.

Die rol is toebedeeld aan de ziekenhuizen, die Cullen zo lang zijn gang hebben laten gaan. Toegegeven, in de film is het het ziekenhuis zelf dat het politiebureau als eerste wijst op een ‘onverklaarbaar’ sterfgeval, om vervolgens tijdens het onderzoek zo onbehulpzaam mogelijk te zijn. Natuurlijk mogen rechercheurs Braun (Noah Emmerich) en Baldwin (Nnamdi Asomugha) alle medewerkers interviewen, maar alleen in aanwezigheid van hun eigen advocaat (Kim Dickens) en onder strikte voorwaarden. Nee, een uitgebreider overzicht van welke medicijnen zijn uitgegeven rond het overlijden hebben ze niet, zelfs al suggereert een blad met paginanummer 9 dat er ergens nog acht andere pagina's moeten zijn.

Het laatste ziekenhuis is zeker niet het enige dat grove nalatigheid kan worden verweten. Gedurende zestien jaar maakte Cullen meerdere slachtoffers bij verschillende ziekenhuizen, die allemaal de rotte appel liever stilletjes op de fruitschaal teruglegden, dan zelf aan de bel trokken. Want ja, wie weet hoeveel rechtszaken ze anders aan hun broek zouden krijgen?

‘Waarom heb je het gedaan?’, wil Amy aan het einde van Cullen weten. ‘Omdat niemand me stopte’, is zijn ijzingwekkende antwoord. Ja, Cullen was de man die de infusen vergiftigde, maar hoeveel patiënten hadden nog geleefd als de ziekenhuizen hun verantwoordelijkheid hadden genomen?