The Electrical Life of Louis Wain: onevenwichtig maar romantisch

Foto credits: The Searchers

Mensen hielden tijdens het Victoriaanse tijdperk (ongeveer van het midden tot het einde van de negentiende eeuw) geen huiskatten. Maar illustrator en schilder Louis Wain (Benedict Cumberbatch) nam er niet alleen een in huis: de kat was ook nog eens het onderwerp van zijn kleurrijke, surrealistische werken. Beeltenissen waar men achteraf van zei dat Wains psychische stoornis – was het schizofrenie? – er gaandeweg in zichtbaar werd. In The Electrical Life of Louis Wain wordt Wain van meet af aan opgevoerd als een grillig en manisch mens. Of zoals de vrouw stelt die verliefd raakt op de kunstenaar: ‘Hij beweegt altijd, om de chaos in zijn hoofd te kunnen bedwingen.’

Gouvernante Emily Richardson (Claire Foy) wordt door Wain ingehuurd als zijn vader is overleden. Terwijl hij geld verdient – het gezin groeit op in relatieve armoede - moet er iemand voor zijn moeder en z’n vijf zussen zorgen. Het idee dat Wain ook amoureuze gedachten voor haar zou kunnen koesteren komt aanvankelijk niet in hem op. Maar als de twee zich eenmaal manifesteren als elkaars zielsverwanten, dan spat de liefde van het scherm. Dat Richardson in werkelijkheid zo’n tien jaar ouder was – 33 om Wains 23 – is er niet aan af te zien. Maar dat moet maar voor lief worden genomen.

Richardson stierf echter jong. Niet lang nadat Wain het samenzijn met haar omschrijft als de mooiste tijd van zijn leven overlijdt ze aan borstkanker. De rest van zijn leven moet Wain het, net als in de rest van de film, stellen zonder zijn steun en toeverlaat. Die gewaarwording valt zwaar. En komische noten – zo blijven de antropomorfe katten een koddig gezicht – kunnen de zwaarmoedigheid niet verbloemen. Wain, die ook al kampt met een jeugdtrauma, oogt tot aan het einde van de film als een getormenteerde ziel voor wie de dood de enige verlossing lijkt. Met het tekenen van katten als zijn bezigheidstherapie.

Dat The Electrical Life of Louis Wain door de producenten werd verkocht als ‘dramedy’ is dan ook niet helemaal eerlijk. De film is slechts in de eerste akte humoristisch te noemen maar transformeert al snel in een tragedie. Een onevenwichtige, miserabele exercitie.