Terugblikken op leven en oeuvre met actrice Liz Snoijink (70): ‘Eigenlijk vind ik nu dat ik toen te preuts was'

In onze onregelmatig terugkerende rubriek Gedane zaken: leven en werk (en de relatie daartussen) volgens actrice Liz Snoijink (70).

Don Juan (1979)
Na de toneelschool in Maastricht kwam ik terecht in Arnhem bij toneelgroep Theater. Ik ben er vier jaar gebleven en heb daar een solide basis gelegd voor de rest van mijn carrière. De werkflow was pittig met veel verschillende stukken en rollen. Vaak repeteerde je overdag alweer aan een nieuw stuk terwijl je ’s avonds met een ander stuk op de planken stond. Mijn eerste productie was Don Juan. Ik had geen grote rol, maar wel een opvallende: ik speelde de liefdes van Don Juan, steeds in een andere hoedanigheid. Het stuk waar ik bijzondere herinneringen aan heb, is De broeikas van Harold Pinter, met een Duitse regisseur. Het was een fantastische voorstelling. Het publiek begreep het niet – die zaten echt als kippen naar onweer te kijken, al klinkt dat misschien wat oneerbiedig, maar het was zijn tijd gewoon ver vooruit. Ik kan nog goed een aantal beelden terugroepen, dat ik in een spierwitte avondjurk op een bureau lig bijvoorbeeld. Laatst stuurde een vriend een foto op met een vrouw die langs een muur loopt. ‘Ben jij dit?’ vroeg hij. Dat kwam ook uit die voorstelling, een bijzonder toneelbeeld.

Huwelijkscarrousel (1983)
Het is bijna niet meer voor te stellen maar vroeger speelden we vaak tweehonderd keer dezelfde voorstelling. Tegenwoordig is veertig, vijftig keer al behoorlijk. Een voorstelling is geen avond hetzelfde, maar honderden keren hetzelfde stuk spelen wordt wel saai. Ik speelde een Zweedse. Ik moest blond en ik heb dat een paar jaar zo gehouden. Ik weet wel dat het echt anders was, dat er anders naar me gekeken werd. Nu ben ik trouwens wéér blond, maar dat is in de strijd tegen het grijs.

Dossier Verhulst (1986)
Eigenlijk zou Sylvia Kristel de rol spelen. Ik wist dat omdat ik in een toneelstuk met Derek de Lint zat en hij ging casten voor de mannelijke hoofdrol. We oefenden samen zijn tekst en ik was erg gecharmeerd van het verhaal dat zich afspeelt in de advocatuur en de zakenwereld en vol zat met list, bedrog en intrige.

Ik had al wel wat tv gedaan – ik had de eerste vrouw van Willem van Oranje gespeeld met mijn lieve zwager Jeroen Krabbé en wat eenakters. Maar dit was echt heel groot, misschien wel een van de eerste grote dramaseries op de Nederlandse televisie. Er zaten allemaal leuke mensen in. Derek kende ik goed en Petra Laseur zat erin en Dolf de Vries. Het was een mooie rol met als klap op de vuurpijl mijn spectaculaire verdrinkingsdood. Derek en ik reden samen met zijn Porsche waarvan de remmen waren gemanipuleerd het water in. We deden de stunt zelf. Ik vond het niet eng, maar een van de duikers heeft wel mijn leven gered. De bedoeling was dat eenmaal onder water, waar het pikdonker was, ik mezelf zuurstof kon toedienen met de fles die onder de stoel zou liggen, maar die was weggerold. Ik raakte niet in paniek, maar ik was heel opgelucht toen ik opeens een spuit zuurstof in mijn mond kreeg van een van de duikers. In de scène proberen Derek en ik uit de auto te komen, maar ik blijf hangen aan mijn sjaal en verdrink.

Playboy (1988)
Dossier Verhulst was mijn doorbraak bij het grote publiek, waardoor er andere dingen op mijn pad kwamen. Inderdaad ook een Unox-reclame. Wil je het daar echt over hebben? Ik heb in mijn leven twee commercials gedaan, een voor L’Oréal-shampoo, die er vooral op papier heel hoopvol uitzag, want ze zouden uit elk land een actrice nemen, maar uiteindelijk kwam er alleen een versie met Andie MacDowell. En met mij. En ja, de knakworstreclame. Dat zou ik nu nooit meer doen, een vleesreclame. Ik ben geen vegetariër – meer, moet ik erbij zeggen, want ik heb zeventien jaar geen vlees of vis gegeten en nog steeds eet ik weinig dierlijke producten. Dus echt met trots kijk ik niet terug op die knakworsten.

Waar ik wel met veel plezier op terugkijk, is de shoot in Playboy. Ze vroegen al een paar jaar of ik het wilde. Ik had net mijn zoon gekregen. Tim (Krabbé, red.), mijn toenmalige echtgenoot, vond het ook leuk. Eigenlijk vind ik nu dat ik toen te preuts was. Ik vind dat als je ‘ja’ tegen zoiets zegt, volmondig ‘ja’ moet zeggen. Het zijn heel mooie foto’s. Ik heb er toen een afgekeurd waar ik helemaal topless op stond. Daar heb ik nu een beetje spijt van, het was een prachtige foto. Maar ik voelde toch gêne denk ik en mijn ouders vonden het ook maar niks. In mijn vak waren de meningen nog verdeeld over zo’n Playboy-shoot. Nu leven we in een tijd dat het om andere redenen weer ondenkbaar is. De moraal is zoveel strenger geworden.

Lees verder in VARAgids 51-52. Vanaf dinsdag 16 december 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?