Surviving Paradise: A Family Tale: vooral mooifilmerij

De Okavangodelta in Botswana is – zoals de titel van deze documentaire suggereert – een onvervalst paradijs. Een keer per jaar stroomt dit moerassige dal vol met water, de levenselixer van het gebied. In de voice-over vertelt acteur Regé-Jean Page ( Bridgerton ) over alle prachtige dieren die hier leven: leeuwen, olifanten, nijlpaarden en hyena’s. Zijn woorden weerklinken onder prachtige beelden. Dat kan ook niet anders: een doorwrochte natuurdocumentaire maakt gebruik van talentvolle fotografen en cameramensen. Maar alleen mooifilmerij is tegenwoordig niet meer genoeg. En dat Surviving Paradise: A Family Tale in het teken staat van klimaatverandering, is ook allang geen noviteit meer.

Dat laatste klinkt nogal misantropisch, maar dat is het natuurlijk gewoon ook. De films die David Attenborough maakt, ook voor Netflix , zijn eveneens doordrongen van klimaatproblematiek, met smeltende ijskappen en wouden die in vuur en vlam staan.

Niettemin draait Surviving Paradise om de wijze waarop dierenfamilies de nieuwe problemen – droogte, of extreme regenval – weten op te lossen door samen te werken; door zich over elkaar te ontfermen. Met aandoenlijke beelden tot gevolg: de relatie tussen een leeuwin en haar jongen; een olifant die snel opgroeit; een hyenamoeder die 14 (!) kleintjes krijgt.

Hoogtepunt uit de film zijn de vogelvluchtperspectieven van de vallei die – en dat duurt doorgaans zo’n 4 maanden – volstroomt met water uit een Angolese hoogvlakte. Maar ook dat is een bitterzoete scène, omdat de vraag rijst: hoelang wordt de Okavangodelta nog voorzien van zoveel water?

Kijken naar natuurdocumentaires is voor nu en in de nabije toekomst dan ook geen argeloze kijkervaring meer. Ja, je blijft je verwonderen over het natuurlijk schoon, maar de narratief is wél sterk veranderd. We moeten iets doen. Dat weerklinkt in elk shot.