Stutz: Jonah Hill in therapie

Een documentaire waarin een beroemdheid uitvoerig in gesprek gaat met zijn therapeut, dat klinkt stoffig. Maar Stutz is dat allesbehalve: de film die acteur Jonah Hill maakte met zijn therapeut Phil Stutz voelt ondanks zijn speeltijd van zo’n 90 minuten als een ultrakorte therapiesessie. De premisse is simpel: Hill wil laten zien hoe therapie hem heeft geholpen, en hoe beroemdheden ook kampen met psychische problemen. Daarnaast wil hij Stutz, die overduidelijk voor hem fungeert als een surrogaatvader, op een voetstuk plaatsen. Dit alles gaat natuurlijk – Hill moet het hebben van zijn komische timing – gepaard met de nodige humor.

Zoals in de openingsscène, waarin Stutz de oneliner bezigt waarmee hij steevast sessies begint: ‘ Oké, entertain me.’ De psychiater vervolgt: ‘Dump je shit maar op me.’ Soms zijn dat soort boude uitspraken nodig om het ijs te breken. Maar gaandeweg wordt ook duidelijk dat Hill en Stutz humor gebruiken om pijnlijke passages uit hun levens te verbloemen. Stutz begint als het ware aan de buitengrenzen van de twee hoofdpersonen en graaft steeds dieper en dieper, totdat openbaringen de revue passeren. Dat klinkt misschien een beetje schimmig en onbestemd, maar dat komt omdat de documentaire zich niet makkelijk in een zin laat vatten.

Je zou in die zin kunnen stellen dat Stutz – bijvoorbeeld net als Nathan Fielders Nathan For You – iets is wat je niet snel zal zien, zeker niet bij Netflix. Met een acteur die probeert het achterste van zijn tong te laten zien. Daar slaagt Hill overigens niet helemaal in: hij heeft de neiging om zaken te rationaliseren, om zich te manifesteren als pragmaticus, net als zijn leermeester Stutz. Emotioneel wordt de film dan ook niet. Hoewel Stutz bij menig kijker zonder twijfel iets teweeg zal brengen. Zeker als Hill zelf de camera in staart na een indringende confessie - dan kan je moeilijk de andere kant op kijken.