Sons of Anarchy S7: Jax Teller vliegt volledig uit de bocht

 

*** SPOILERS! *** Hoewel het clubhuis zelf al eerder explodeerde, is dit het seizoen waarin de wereld van de motorbende pas echt instort. De door Charlie Hunnam (volgend jaar onder regie van Guy Ritchie te zien in een nieuwe King Arthur -film) gespeelde president Jax Teller kent na de moord op zijn vrouw (Maggie Siff uit Mad Men ) namelijk geen genade meer. Aflevering na aflevering stapelen de lijken zich op. Van de vice-president die vroeger nog hoopvol tegen zijn compromisloze president en stiefvader (Ron Perlman) inging, is weinig meer over.

De laatste reeks is daardoor een ware orgie van bloedvergieten, waarbij de kijker Jax constant een stap voor blijft. Wij weten immers al dat de dader geen deel uitmaakt van de rivaliserende bendes die worden meegezogen in zijn orkaan van geweld, maar zich gewoon binnen de eigen familie bevindt. En dat zal op sommige kijkers misschien een frustrerende werking hebben. Jax is en blijft een moederskindje; hij lijkt – net als oud politiechef en clubvriend Wayne Unser – alle aanwijzingen richting de ware schuldige niet te willen of te kunnen zien.

Desondanks behoren de laatste afleveringen – wanneer het hoofdpersonage en de kijker weer op dezelfde lijn zitten – tot de beste uit de serie. De Britse Hunnam is inmiddels zo effectief wanneer hij ingehouden woede en verdriet moet spelen, dat je een aantal slippertjes – meestal tijdens stemverheffingen – met zijn Amerikaanse accent probleemloos door de vingers ziet.

De serie is op zijn best wanneer bedenker Kurt Sutter even gas terugneemt met de inmiddels bijna obligaat voelende actiescènes en de focus legt op die ingetogen karaktermomentjes.

De chemie van de castleden – met fijne bijrolspelers als Tommy Flanagan – onderling is na al die jaren dan ook sterker dan ooit. Toch vormen Jax’ Michael Corleone-achtige worstelingen met het nalatenschap van zijn vader pas echt het kloppend hart van de serie. Welke prijs moet er na die spiraal van geweld betaald worden voor de toekomst van zijn club en zijn familie? Een slotakkoord waarbij we nog één laatste keer de handen op de leren jacks horen klappen ( manhug! ) en iedereen gelukkig de zonsondergang tegemoet rijdt, lijkt inmiddels erg ver weg.