Sextuplets: flauwe, olijke verkleedpartij

Alans (Marlon Wayans) leven gaat hem voor de wind: hij staat op het punt promotie te maken en zijn vrouw (Bresha Webb) is hoogzwanger. Maar wanneer Alans rigide schoonvader tijdens een familiebarbecue nog eens benadrukt hoe belangrijk familie is, besluit de ooit ter adoptie aangeboden Alan voordat z’n vrouw bevalt al zijn broers en zussen te traceren – en dat zijn er, gezien de titel, vijf (een gemêleerd gezelschap, zo blijkt, en Wayans speelt nóg meer rollen…).

Alan is kleinburgerlijk, fatsoenlijk en volgens z’n baas (Molly Shannon) niet meer de man die hij ooit was. Hij bekommert zich, als een onvervalste conformist, alleen nog maar om het welzijn van zijn eega. Co-scenarist Wayans en de zijnen hebben dit natuurlijk niet zonder reden zo geschreven: het contrast tussen Alan en zijn excentrieke familie wordt hierdoor lekker aangedikt; zo lijkt Alans broer Russell (dus ook door Wayans vertolkt) bijvoorbeeld een grote cartooneske grap. De corpulente ‘couch potato’ die in het moederlijk huis woont is de eerste die Alan treft. Samen beginnen ze aan een roadtrip waarbij gaandweg de vraag rijst: wil Alan wel weten met wie hij zijn genen deelt?

Hierop ontmoeten ze à la Orange is the New Black in een gevangenis in Alabama hun grofgebekte zus. Ze is ook volslank, zodat Wayans opnieuw een fat suit aan mocht trekken – dat is schijnbaar vermakelijk, anders zou Eddie Murphy het niet zo vaak hebben gedaan. Er passeren in vrijwel elk gesprek grappen over seks, crack en anussen de revue. Wie Wayans kent, weet dat dit inherent is aan zijn werk, en dat ook Sextuplets uiteindelijk gierend de bocht uit schiet. Zie bijvoorbeeld ook Naked , de vorige film die hij in 2017, met hetzelfde team maakte voor Netflix.

Wayans bevindt zich de laatste jaren een beetje in hetzelfde vaarwater als Adam Sandler : het maken van kleurloze, flauwe, over-the-top cinema voor het kleine scherm. Films die expres ongeïnspireerd ogen, om het publiek een beetje te tarten. Films uit de buitencategorie: zo slecht dat ze weer grappig worden. Want Sextuplets is, over Murphy gesproken, gewoon een grote knipoog naar The Nutty Professor, maar dan gebaseerd op een kinderboek van de in 2017 overleden Amy Krouse Rosenthal. Wat zou zij vinden van de personages die Wayans opvoert?

En de moraal van het verhaal? Alan sticht al een nieuwe familie met z’n vrouw. Heb je dan nog familie nodig? Ja, ook als het een stelletje nitwits zijn. Want: familie ís familie. Je moet roeien met de riemen die je hebt. Grappig toch dat er onder al die idioterie zo’n warmhartige boodschap schuilt. Sterker nog: zijn Wayans’ films wel levensvatbaar zonder al die moraliteit?