Zomerkijktip ☀️ Set it up: middelmatige mix van The Parent Trap en The Devil Wears Prada

Vergeet Miranda Priestly. De bazen van Harper (Zoey Deutch) en Charlie (Glen Powell) zijn zo mogelijk nog afschuwelijker (en kleinzeriger) dan de beruchte hoofdredactrice van Runway Magazine in The Devil Wears Prada. Terwijl Harper door de eigenaresse van een succesvolle sportnieuwswebsite (Lucy Liu) onder meer wordt ingezet als persoonlijke wekker, staat Charlie voor beursmagnaat Rick (Taye Diggs) ’s avonds laat buiten een club te verkleumen, zodat hij hem op tijd een sapje aan kan reiken.

En dus besluiten Harper en Charlie, na een toevallige kennismaking, dat er maar één ding opzit: de twee bazen aan elkaar koppelen zodat ze – hopelijk - minder tijd overhouden om dictatortje te spelen.

Bazen zijn vreselijk. Dat is waar het in deze romantische komedie zo’n beetje op neerkomt. Het probleem is, die hatelijkheid straalt ook af op hun persoonlijke sloofjes. Want waarom slik je al die bagger? Dat Charlie en Harper op de Parent Trap-tour gaan (Charlie is een groot fan van de Lindsay Lohan-klassieker) is ook geen altruïsme, maar puur egoïsme. Verliefde bazen betekent minder gezeur en meer vrije tijd. Maar zijn ze met hun gemanipuleer nu echt veel beter dan hun werkgevers? Die zeggen tenminste direct wat ze willen, hoe exorbitant en gestoord hun wensen ook zijn.

Tel daarbij op dat je weet dat de twee getergde assistenten door het romkom-format genoodzaakt zijn voor elkaar te vallen, en je vraagt je af waarom je als kijker 105 minuten moet kijken naar de ontluikende liefde tussen twee afschuwelijke bazen en hun twee konkelende assistenten. (Dat vroeg ik me na de eerste vijf minuten in ieder geval wel af).

Toch is de rest van de film minder tenenkrommend dan die eerste vijf minuten doen vrezen. Het is altijd fijn om Lucy Liu en Taye Diggs – na hun veel te korte koppeling in Ally McBeal – weer samen in één ruimte te zien. En al zien we Glen Powell liever in 'over the top' rollen zoals Chad Radwell (Scream Queens) dan in een romantische functie, hij vormt wel een goed duo met de ronddartelende Deutch. Tituss Burgess ( Unbreakable Kimmy Schmidt ) heeft een kleine, maar memorabele rol als de excentrieke conciërge Creepy Tim. ‘Mensen noemen me Creepy Tim?!? Wat heerlijk!’

Belangrijker: het script van Katie Silberman stelt uiteindelijk ook de vragen die je je als kijker al eerder stelde: waarom al die ingewikkelde plannen voor normalere werkomstandigheden? Als je bazen zulke eikels zijn – ook al blijkt één van hen toch niet helemaal reddeloos verloren – waarom ga je dan niet gewoon weg?

Maar ja, als Charlie en Harper zich dat meteen al gerealiseerd hadden, dan was er natuurlijk geen film geweest.