Schuld bekennen

Dit was misleiding van het ergste soort.’ Met deze bestraffende woorden richtte de Londense rechter Sir Harry Ognall zich in september 1994 tot de aanklager en de recherche. In het verdachten- bankje zat de 30 jaar oude Colin Stagg, op verdenking van een moord die de Britse natie had geschokt. Na het doornemen van de bewijslast en nog voor het inzweren van de jury had deze rechter al snel ontdekt dat een onschuldige man erin was geluisd door een honeytrap, een lokaas in de vorm van een verleidelijke undercoveragente. Sir Harry had een juridische blunder van jewelste voorkomen. 

Over deze omstreden opsporingsmethode, Operatie Edzell, gaat de vierdelige miniserie Deceit. Het verhaal begint op een zomerse ochtend in 1992. Op Wimbledon Common, in het zuid-westen van Londen, wordt een 23-jarige moeder, oud-fotomodel Rachel Nickell, voor de ogen van haar bijna drie jaar oude zoontje Alex, tijdens een wandeling met de hond meer dan veertig keer gestoken. ‘Wake up Mummy, wake up Mummy,’ smeekte de peuter, woorden die door merg en been van de Britten zouden gaan. De politie stond onder enorme druk de moordenaar te vinden. Zo snel mogelijk.

Probleem: detectives tastten in het duister. De hulp werd ingeroepen van de gerenommeerde mis- daadpsycholoog Paul Britton, een expert in een nieuwe, uit Amerika overgewaaide opsporingsmethode: profiling. Hoewel Nickell niet seksueel was misbruikt ging het volgens deze deskundige om een zonderlinge man met ongebruikelijke erotische fantasieën. Een profielschets van de dader, opgetekend aan de hand van de getuigenverklaring van de kleine Alex, en reacties naar aanleiding van een oproep bij een misdaad- programma bracht de politie bij Stagg, een 29 jaar oude buurtbewoner.

Stagg had zijn hond Brandy op de bewuste ochtend uitgelaten nabij de moordplek. De politie ontdekte dat Stagg druk op zoek was naar een vrouw met wie hij zijn eerste seksuele ervaring kon hebben en dat hij ooit was veroordeeld voor onzedelijk gedrag op de Common. Kortom deze vrijgezel paste in Brittons profiel, maar er was geen bewijs, wat tot het idee leidde een vrouw in te zetten die een bekentenis kon ontlokken. ‘Lizzy James’ knoopte onder valse voorwendselen een relatie met hem aan. Door haar, en Britton, aangemoedigd schreef Stagg over zijn pornografische en sadomaso- chistische droombeelden.

Lees verder in VARAgids 7 vanaf bladzijde 20.