Recap: Orange is the new black S3

 

Het derde seizoen van Orange is the new black werd matig ontvangen, maar begon sterk – gelukkig waren er geen openstaande verhaallijntjes die dringend moesten worden ingekleurd. De uitstapjes  naar het thuisfront van Piper Chapman (Taylor Schilling) waren ook verdwenen en dat is goed. OITNB is op zijn best wanneer we binnen de gevangenismuren blijven en de makers leken zich dat in het derde seizoen ook te beseffen. Een scène waarin Piper een vurig pleidooi hield waarin ze het verkopen van gedragen slipjes op één lijn stelt met vrouwenemancipatie, was een hoogtepunt. Het is die mix van absurditeit, platvloersheid en geweldige dialogen waaraan OITNB zijn grootste kracht  ontleent.

Met de introductie van meer voorspelbare intriges halverwege de serie ging er iets van dat eigen karakter verloren. Alex (Laura Prepon) kreeg binnen de muren stalker Lolly (Lorri Petty) achter zich aan om uiteindelijk toch te grazen genomen te worden door een figuur uit haar criminele verleden. Dayanara ‘Daya’ Diaz (Dascha Polanco) kreeg haar kind terwijl vaderlief Bennett (Matt McGorry) de benen nam. Als spiritueel leidster kon de immer zwijgende Norma (Annie Golden – beter bij stem in de jaren 70-musical HAIR) opeens op een gedweeë schare volgelingen rekenen, terwijl Piper met een aan Walter White grenzend gevoel voor zelfoverschatting juist geen vrienden wist te maken met haar gebruikte slipjes-plan. Een even aandoenlijk als donker hoogtepunt vormden de ontberingen van Tiffany ‘ Pennsatucky’ Doggett (Taryn Manning) in de armen van een manipulatieve nieuwe cipier. Haar personage kreeg daarmee eindelijk de nodige driedimensionaliteit.

Al met al wist de serie de kwaliteit niet over de gehele linie van het seizoen te handhaven, ondanks de hoogtepunten die er ook waren. De tragische voorgeschiedenis van Carrie ‘ Big Boo ’ Black (Lea DeLaria) uit aflevering vier kan bijvoorbeeld worden opgenomen in het canon van de LGBT-film & televisie. Ook los van de rest staat die aflevering fier overeind als baken tegen de onverdraagzaamheid. Een zeldzaam hoogtepunt van oprechtheid in een serie die zichzelf (gelukkig maar) niet al te serieus neemt.