Radioamateur

Daverende dertig/ Nationale hitparade (1971-1974)
Han Reiziger van de VPRO vroeg me nadat Willem van Kooten naar Radio Noordzee vertrok. Het was niet gemakkelijk om hem op te volgen. Ik dacht ik moet wel opvallen en kwam met een eigen pakket aan jingles en teksten. En van de Top 30 maakte ik Dave-rende dertig. Al vrij snel werd het ’t best beluisterde programma. Het verbod op de zeezenders maakte van Hilversum 3 koning eenoog in het land der blinden. Daverende dertig bereikte op een bepaald moment meer dan driemiljoen luisteraars. Radiotechnisch was het een uitdaging om die 30 nummers inclusief de tierelantijnen die ik had verzonnen in twee uur te proppen. Maar omdat ik zelf achter de knoppen zat, bedacht ik een truc om platen niet helemaal te draaien zonder dat ’t opviel. Van de platen die zakten in de notering zette ik twee exemplaren op. Op de andere draaitafel legde ik het tweede refrein synchroon met het eerste refrein van het nummer in de uitzending. Vervolgens schakelde ik naadloos over. Op die manier leek het of alle platen volledig werden gedraaid

Gesodemeurders (1974-1985)
Gesodemeurders moest een dikke halve minuut wachten op de nieuwslezer, die toen nog op alle zenders tegelijk te horen was. Hilversum 1 en 2 begonnen pas om 7 uur uit te zenden met een strofe van Het Wilhelmus. In die tijdspanne draaide ik het nummer van iemand die binnen 10 seconden op moest nemen. Dan pas kreeg je een prijs. Later liet ik mensen aan het woord die inbelden via een praatpaal langs de snelweg. Konden ze de baas laten weten dat het wat later werd omdat ze met pech langs de weg stonden. Er belde iemand die langs de A12 stond en het leek mij grappig om daar het geluid van gierende remmen gevolgd door een klap onder te zetten. Het resultaat was een enorme file en dat was ook meteen de laatste keer dat er iemand in mocht bellen van Rijkswaterstaat.  

Langs de lijn (jaren 70)
In 1974 werd ik gevraagd als voet-balverslaggever voor wedstrijden in het zuiden van het land waar ik woonde. De eerste wedstrijd was op de tweede autoloze zondag op 6 januari 1974. Een derby, want MVV–Roda JC. De Maastrichtse club kwam al snel met 4-0 voor en ik sprak een paar keer over ‘een goede ambiance’. Nog geen gekend woord boven de grote rivieren. Dat bleek uit telefoontjes van verontrustende luisteraars: hoe dat nou zat met die ambulance op het veld? Na mijn werk als verslaggever heb ik Langs de lijn jarenlang gepresenteerd. 

Zoekplaatje (1976-1981)
Het was een idee van Willem van Beusekom die het in Frankrijk op Radio Monte Carlo had gehoord. Daar heette het Cherchez le disque. Ik gaf een cryptische zoekzin en de luisteraar moest uitvoerende en titel raden. Aan de jingle hoorde je of het goed of fout was en bij elk fout antwoord werd de prijzenpot met 25 gulden verhoogd tot een maximum van 999,99 gulden, de belastingvrije grens. De zoekzin die me is bijgebleven? ‘Om de verveling te ver-drijven bleven ze bij elkaar’.  

In de Rooie Haan (1974-1988)
Vanwege de populariteit van  Daverende dertig vroeg de VARA me mee te denken over vorm, presentatie en muziek van In de Rooie Haan. Prima, maar dan wil ik ook een van de interviewers zijn, zei ik. Dat mocht en zo zat ik naast Wim Bosboom en Leonie van Bladel. Dertien jaar lang heb ik dat iedere zaterdag gedaan. In 1987 ben ik gestopt. Een jaar later speelde Nederland op het EK de finale tegen de Sovjetunie. In de Rooie Haan moest daarvoor wijken en daar waren ze enorm pissig over. ’s Ochtends zonden we uit vanaf het Centraal Station in München en ’s middags ben ik met een mobiele radioset naar het stadion gereden en heb moeten bedelen om een verbinding. Uiteindelijk lukte me dat via de accreditatie van een cameraman. Ik zat aan de voorkant tegen het stadion aangeplakt, want de kabels waren niet langer. Ik zag drie mannen aan komen lopen: Ruud Lubbers, Frans Beckenbauer en Helmut Kohl en ik heb ze alledrie geïnterviewd. Idioot toeval natuurlijk. Er is daarna geen Rooie Haan meer gemaakt. Dat was direct ter ziele. 

Spijkers met koppen (1995-2020)
Vanwege mijn tv-werk bij Kassa, dat in de middag werd opgenomen, kon ik het de eerste tijd niet presenteren. Maar toen Pieter Jan Hagens in 1985 naar Veronica vertrok en Kassa inmiddels ’s avonds live ging kon ik Spijkers met Koppen erbij doen. Ik genoot van alles wat er gebeurde samen met Jack Spijkerman en later Dolf Jansen, het cabaret, de artiesten. Het was een feest om te presenteren. Veel van de grote cabaretiers van nu zijn bij ons begonnen. En de gasten maakten het vaak af. Ik herinner me een gesprek met minister van Economische Zaken Annemarie Jorritsma de dag nadat Willem-Alexander en Máxima hun verloving hadden aangekondigd. Ik zou met haar over de energievoorziening in Nederland praten, maar zij vond het koningshuis veel interessanter. Op mijn vraag of een republiek niet beter zou zijn liet ze zich ontvallen ‘je moet er toch niet aan denken dat je zo’n engerd als Jacques Chirac als staatshoofd krijgt’. Dat veroorzaakte een enorme diplomatieke rel.  

Lees verder in VARAgids 1 vanaf pagina 24.