The Putin Interviews E1-2

Het bijna karikaturale Russische muziekje met de bijna cartooneske begintitels zet de kijker even op het verkeerde been: dit wordt toch geen satire? Maar nee; de titel The Putin Interviews vat de inhoud van de vierdelige serie die Amerikaanse regisseur Oliver Stone maakte doeltreffend samen.

Tussen juli 2015 en februari 2017 had Stone meerdere, schijnbaar geïmproviseerde gesprekken met de Russische leider. Uit die tientallen uren aan materiaal destilleerde de regisseur vier uur aan gesprekken, waarin geen onderwerp wordt geschuwd: van zijn kindertijd tot het huidige mondiale machtsevenwicht, van zijn relatie met vier verschillende Amerikaanse presidenten tot – zo moeten we uit de trailer opmaken – de Russische hacks tijdens de laatste verkiezingen (al komt dat onderwerp in de eerste twee afleveringen nog niet aan bod).

Netto bestaat de serie vooral uit twee pratende hoofden, of eigenlijk drie, als de tolk wordt meegerekend. Stone en Poetin praten in het kantoor van de Russische leider, op de ijshockeybaan na een wedstrijd waaraan de president deelneemt, in een vliegtuig en in zijn gym (Poetin sport elke dag, vertelt hij trots). Het is fascinerend om de ontegenzeggelijk slimme Poetin in een deels informele setting te zien (uniek zijn de beelden van de mannen die samen als twee oude vrienden klassieker Dr. Strangelove kijken). Al is duidelijk dat vooral de Rus duidelijk een eigen agenda heeft met de gesprekken.

Hij geeft eerlijk antwoord op de meeste vragen, maar laat zich (in de eerste twee afleveringen) geen moment écht schokkende uitspraken ontlokken. En hij is ook geen moment van plan om zich door Stone te laten bekeren, bijvoorbeeld als het om homorechten gaat (‘Rusland is een zeer liberale staat, veel moslimlanden zijn veel minder tolerant’). Soms neigen zijn uitspraken zelfs naar pure propaganda (‘alle NAVO-partners worden gestuurd en gedomineerd door de VS’).

Stone is op zijn beurt een geïnteresseerde gesprekspartner die zich uitstekend heeft voorbereid; leuk zijn de bespiegelingen van de twee mannen op de aanslagen die zowel Poetin als de voormalige Cubaanse leider Castro allebei overleefden (‘we hebben samen wel eens tips daarover uitgewisseld, ja’). Als regisseur van het schouwspel heeft Stone de informatie die over de kijker wordt uitgespreid voorzien van functionele archiefbeelden en heldere kaartjes en staatjes. Maar écht kritisch wordt hij als interviewer zelf ook nooit. Misschien was dat niet de inzet van de gesprekken; misschien zat hem ook wel een zekere bewondering voor de intelligente Russische leider in de weg.