Psychokinesis: start dynamisch, maar wordt irritant

Als je je in Zuid-Korea onderaan de ladder bevindt, dan ‘moet je accepteren dat je een slaaf bent’, zo betoogt de vrouwelijke bad guy Hong Sang-moo (Yu-mi Yung) vanuit haar ivoren toren. De vinnige, invloedrijke dame stuurt knokploegen aan die in een wijk in de stad Chuncheon een groep winkeliers intimideren, wiens etablissementen plaats moeten maken voor een nieuw appartementencomplex. Deze kleine ondernemers verzetten zich echter hevig, met twintiger Roo-mi (Eun-kyung Shim) in de frontlinie: ook haar zaak, waar naar verluidt de beste gefrituurde kip uit de stad wordt opgediend, dreigt te worden verzwolgen door het grootkapitaal.

In de openingsscène zien we hoe Roo-mi’s moeder een traantje wegpinkt, als ze vertelt dat haar echtgenoot het jaren geleden al liet afweten, en het hazenpad koos. Sindsdien zijn de vrouwen op zichzelf aangewezen. Zoetgevooisde muziek doet de rest: hier springt regisseur-scenarist Sang-ho Yeon meteen in het diepe door zijn film te presenteren als een instant-sympathiemachine. Als Roo-mi’s moeder tijdens een onverwachte inval zwaargewond raakt, dan hopen we dat haar dochter de kwade machtswellustelingen achter de grote sloopplannen een kopje kleiner zal maken. Die rol is echter toebedeeld aan vader Seok-heon (Ryu Seung-ryong) die zich – na jaren afwezigheid - ontpopt als een bizarre superheld: door psychokinetische krachten kan hij met zijn brein dingen laten bewegen.

Na een meteorietinslag op een berg beschikt Roo-mi’s alcoholistische vader, een onbeholpen beveiliger, ineens over nieuwe bekwaamheden, wanneer hij magisch glinsterend water drinkt uit een beekje. Na de dood van Roo-mi’s moeder neemt ze tegen wil en dank contact met hem op. Deze reünie leidt ertoe dat Seok-heon zijn dochter gaat helpen in de aanvankelijk ongelijke strijd. De superheld die tijdens zijn transitie eerst nog een geobstipeerde indruk maakt, werpt zich op als het tegengif tegen de menselijke en machinale bulldozers die het voortbestaan van de buurt bedreigen. Een alliantie tussen maffiosi en de politie gooit echter roet in het eten.

Het spreekwoord hoogmoed komt voor de val passeert de revue: zelfs met alle superkrachten kan je de bolwerken van macht in Zuid-Korea maar moeilijk verslaan. Dit thema is niet onbekend voor filmmaker Sang-ho Yeon, die zijn ideeën over de kloof tussen arm en rijk en de diepgewortelde corruptie al eerder ventileerde in de zombiefilm Train to Busan (2016). Psychokinesis is net zo dynamisch, met over-the-top actie, vindingrijke montage en humoristische kwinkslagen. Hoewel de computereffecten wel overkomen als opzichtige trucage, en Seok-heons superkrachten later in de film verworden tot een irritante gimmick, terwijl we in de eerste akte nog smakelijk hebben kunnen lachen om een scène waarin hij een stropdas omtovert tot een bezwerende, dansende adder.

In Psychokinesis is het van de meet af aan kraakhelder wat de invalshoek is: de vader moet, na jaren te hebben gelanterfantert, de verantwoordelijkheid nemen, en Roo-mi moet voorkomen dat ze een slaaf van het systeem wordt. Maar Sang-ho Yeon weigert direct op zijn doel af te gaan en cirkelt er onnodig omheen. Al dat rondvliegend puin is slechts een afleiding, de bombastische scènes afdwalingen. Het biedt Seok-heon de mogelijkheid om goochelaar-voor-een-dag te spelen, en er wordt zelfs gedroomd over een carrière à la Uri Geller: ‘Dan gaan we op tour’, zo oppert één van de winkeliers. ‘Maar ik heb geen paspoort’, zo stelt de superheld.