Preacher S02E01: Smaakvol en gestileerd

De stoere predikant Jesse Custer (Dominic Cooper) is terug. Hij verlaat zijn weggevaagde parochie in Annville en begint met zijn metgezellen, de standvastige Tulip (Ruth Negga) en de olijke Cassidy (Joseph Gilgun), aan een roadtrip; een zoektocht naar god. Terwijl ze op de hielen worden gezeten door een hemelse revolverheld. De god die in de laatste aflevering van het eerste seizoen verscheen in de kerk, in aanwezigheid van de gehele gemeenschap, bleek immers een charlatan. Deze eerste aflevering is geschreven door Sam Catlin (scenarist van Breaking Bad ) en geregisseerd door Evan Goldberg en Seth Rogen.

Dit trio vormde ook al de basis voor het eerste seizoen, evenals de stripboeken van schrijver Garth Ellis en tekenaar Steve Dillon. Die graphic novels fungeren bijkans, zoals gebruikelijk bij het bewerken van stripboeken, als een storyboard. Dit bronmateriaal wordt in dit tweede seizoen, in deze live-action verfilming, wederom op ingenieuze wijze vertaald naar een bijzonder cartoonesk geheel. Ook de uiterst cynische humor kan niet ontbreken, getuige de openingsscène waarin vampier Cassidy zijn bevindingen deelt over besnijdenissen uit religieuze motieven: ‘al die miljoenen voorhuiden zijn verwerkt in gezichtscrèmes.’ Even daarvoor hebben ze benzine uit een auto weten te extraheren. Niet via een rubberen slang maar via een lange darm.

Het platform van de stripboekverfilming biedt creatievelingen als Catlin, Goldberg en Rogen de kans om het publiek buitengewoon groteske taferelen voor te schotelen, zoals de bovengenoemde wanstaltige exercitie. Later in de aflevering volgen nog enkele hilarische momenten, waarin de predikant zijn gave – een soort mentale overredingskracht – misbruikt: hij maakt van een groep onwelwillende politieagenten een kudde volgzame schapen. De devote priester begaat zo zonde na zonde, terwijl hij vorig seizoen juist als missie had om op het rechte pad te blijven.

Van die vastberadenheid is alleen een besef van noblesse oblige overgebleven: de predikant erkend zijn spirituele verantwoordelijkheid als superheld en is ook – of vooral – namens zijn medemens op zoek naar antwoorden. Hij oogt af en toe als een (valse) profeet; een profeet die net als zijn reisgenoten heimelijk meezingt wanneer ‘Come On Eileen’ van Dexys Midnight Runners voorbijkomt op de autoradio. Na een reeks schitterende begeleidingsliedjes in het eerste seizoen – waaronder Johnny Cash’ cover van ‘Rusty Cage’ – zijn wederom popsongs gevonden die het verhaal briljant ondersteunen.

‘Come On Eileen’ is geschreven door een Brits gezelschap maar klinkt evenwel als een countryplaat, en past daardoor uitstekend bij de Americana die ons wordt opgediend: het wapengeweld in de woestijn en de perverse verhouding van Amerikanen met religie. Het dertiende album van Lynyrd Skynyrd heet niet voor niets Gods & Guns. ‘Gods and Guns keep us strong, that’s what this country was founded on.’ De makers van Preacher vertalen die ambiguïteit – is god niet vredelievend? – naar een veelbelovende seizoensopener, die retroactief doet denken aan American Gods.

De laatstgenoemde serie, een Amazon Original, speelt met dezelfde thematiek als Preacher, maar is qua opzet iets meer onbevangen. Nogmaals: Preacher is een ondubbelzinnige stripboekverfilming, die opvallend genoeg, de serie wordt uitgezonden bij AMC, net als American Gods, onderdeel uitmaakt van de uitdijende catalogus van Amazon. Dat is goed nieuws: van smaakvolle, gestileerde, televisieseries met een talentvolle cast kunnen er nooit genoeg zijn – hoewel beide producties niet geschikt zijn voor kijkers met een zwakke maag.