Passing: Tessa Thompson en Ruth Negga schitteren

Actrice Rebecca Hall wordt al haar hele carrière als vanzelfsprekend gecast als witte vrouw. Maar weinig mensen weten dat haar grootvader een Afro-Amerikaanse achtergrond had. Misschien ook omdat haar grootvader door het leven ging als ‘wit’. Hij kon zich vanwege zijn lichte huidskleur als zodanig voordoen. Toen Hall de roman Passing van Nella Larsen uit 1929 las was het idee voor de film geboren. In het boek ontmoeten twee zwarte vrouwen – waarvan er een als witte vrouw door het leven gaat – elkaar jaren nadat ze bij elkaar in de klas zaten. De een is getrouwd met een zwarte arts en woont in de zwarte wijk Harlem; de ander woont in Chicago met een witte echtgenoot.

Tessa Thompson speelt Irene Redfield: een huisvrouw die zich vastberaden inzet voor de rechten van haar zwarte medemens. Samen met haar twee zoons en haar man Brian (André Holland) bewoont ze een chic herenhuis. Als ze zich op een snikhete dag eerst in winkels en later in een spierwitte tearoom voordoet als een witte vrouw, dan stuit ze op een oude kennis: Clare (Ruth Negga). De twee raken aan de praat, maar Irene wil liever niet te veel fraterniseren, want wat zou Clare's man daar wel niet van denken: in de eerste akte blijkt al dat deze John (Alexander Skarsgard) een onvervalste racist is – hij leeft ook in de overtuiging dat vrouwlief uit een witte familie afkomstig is.

Zodoende sluimert er voortdurend een onbestemde spanning in Passing. Een spanning die min of meer invoelbaar maakt hoe het was om vanwege je lichte huidskleur te veinzen dat je wit was, terwijl je misschien het gevoel had dat je op elk moment ontdekt kon worden. Maar Passing is ook een dromerige film die niet per se de personages veroordeelt vanwege hun levenskeuzes. Hoewel het begrijpelijk is dat er jaloezie ontstaat: Clare heeft wat Irene misschien had gewild en vice versa. Hall filmt dit alles op subtiele wijze, in de vierkante beeldverhouding 4:3, en opgetrokken in fabuleus zwart-wit.

Passing is een heerlijk kleine film. Met grote acteurs. Die als historisch drama – de zwoele accenten van Thompson en Negga zijn knap gedaan – overtuigt. De wonderlijke, subtiele pianopartijen van Devonté Hynes vormen een twee-eenheid met het beeld. En het is treffend dat Hall meermaals in ironische zin niet voor een ‘fade to black’ maar voor een ‘fade to white’ kiest. Want de film draait immers om een vrouw die een deel van haar afkomst opoffert om bij een man met een witte huidskleur te kunnen zijn. Hoewel je, en ook dat is een gegeven feit, of het scherm nu pikzwart of spierwit is, in beide gevallen zult worden verblind.