Paddleton: mannelijke vriendschap in tragikomedie

Twee mannen zitten op de keukenvloer van een sjofel appartement terwijl ze capsules breken om een fatale dosis te maken. Michael (Mark Duplass, Safety Not Guaranteed) kijkt naar het Galgje-spel op zijn groene trui, en zegt:  ‘Oh God, dat we hiermee bezig zijn. Ik bedoel, het is nu of nooit, dus...’ De film Paddleton is gevuld met vele kleine momenten van komedie en pathos.

Wat doe je als een terminale diagnose krijgt? Wat zou je doen als je beste vriend zich het leven wil benemen? Michael ontdekt in de openingsscène dat hij ongeneeselijk ziek is. Samen met zijn buurman en beste vriend Andy ( Ray Romano , Everybody Loves Raymond) komt hij terecht in een emotionele roetsjbaan. Michael wil het leven op zijn eigen voorwaarden beëindigen, voordat hij te ziek wordt om er controle over te hebben. De vrienden ondernemen een mini-roadtrip om de drugs te bemachtigen waarmee hij zichzelf zal doden.

In de nasleep van de diagnose verandert eigenlijk bijna niets aan de dagelijkse routine van de vrienden. Het zijn twee middelbare, alleenstaande mannen, met de ultieme bromance: dagelijkse gesprekken, bankhangen met pizza kijkend naar hun favoriete kungfu-film Death Punch, en het spelen van hun zelfgecreëerde spel paddleton (waarbij je een bal slaat tegen de muur, om deze in een roestig olievat te laten stuiteren). De innige vriendschap vormt de structuur voor hun dagelijkse leven. Michael kan niet goed alleen zijn en Andy is sociaal onhandig; maar ze begrijpen elkaar volledig, zoals alleen beste vrienden dat kunnen.

Het script werd geschreven door Alex Lehmann (die ook de regie op zich nam) en Duplass. Wellicht is het deels ter ondersteuning van het verhaal, maar de mannen zijn echt elkaars enige steun en toeverlaat. Andy is niet alleen Michaels beste vriend, maar ook zijn enige vriend, en vice versa.

Lehmann kiest voor een losse structuur in het script -  de eerste helft van de film kabbelt voort, en de sterkste momenten zitten in de laatste 25 minuten. De karakters hebben ingetogen humor, het acteerwerk is natuurlijk en gedetailleerd (met name Romano springt er bovenuit), en alles is overgoten met een melancholiek randje.

Het is een donkere film met tedere en grappige momenten – zie de scène waarin Andy een knalroze kinderkluis met digitaal slot bij de drogisterij koopt, om daarin de pillen te verstoppen. Op bepaalde momenten lijkt het semi-geïmproviseerd, omdat de cadans van de gesprekken authentiek overkomt. Het subtiele, maar heldere camerawerk en het aftandse decor voegen iets toe aan het script: van de sjofele inrichting van de appartementen, tot de close-ups van de expressieve gezichten van Duplass en Romano.

De film is niet zozeer gericht op geassisteerde zelfdoding, maar eerder op de vriendschap en geleefde vertrouwdheid tussen de twee mannen. Paddleton is een intiem portret over de waarde van mannelijke vriendschap.