Op zoek naar Alain Delon (5): De feestjes van een filmfestival

Je kunt het hier zo gek maken als je wilt, qua feesten en partijen: lunches, diners, cocktailparty's, 'get together drinks' en recepties. Gisteren bijvoorbeeld werden we om 13:00 uur verwacht bij de opening van de Roemeense Dagen (het filmprogramma met de nieuwe oogst aan Roemeense films), een lunch in een restaurant, vervolgens was er een meet & greet-borrel ‘hosted by’ T-Mobile (sponsor), toen een diner georganiseerd door Mastercard (ook een sponsor) en toen dat om 23:00 uur was afgelopen, stonden er bussen klaar die het gezelschap vervoerden naar weer een andere locatie voor een HBO-party die doorging tot zonsopgang.

Sponsors zijn belangrijk voor het festival. Toen TIFF in 2001 voor de eerste keer werd gehouden, had het een budget van 35.000 euro. Er was destijds een Roemeense biersponsor die kratten bier doneerde, die door de organisatie van de ene locatie naar de andere werden verscheept. Ook voor wijn was een leverancier gevonden. Bij gebrek aan een frisdranksponsor moesten coladrinkers hun drankjes zelf betalen. Inmiddels is het festivalbudget verzeventigvoudigd naar 2,5 miljoen euro. Dit jaar werd een recordaantal van bijna duizend gasten uitgenodigd: regisseurs, producenten, sales agents, programmeurs, critici, acteurs, actrices. Voor de meeste gasten betaalt het festival in ieder geval een deel van de reis- en verblijfkosten. Het is alles bij elkaar véél geld dat gespendeerd wordt.

Niet overal is het zo overweldigend als hier. In Cannes bijvoorbeeld moet je bijna geld toeleggen op een accreditatie. Dan krijg je als journalist van een kleine partij de slechtste kleur pas toebedeeld, waarmee je vaak uren in de rij moet staan om überhaupt een filmzaal in te komen, laat staan dat je uitnodigingen voor feestjes ontvangt. Ook op een festival als Karlovy Vary in Tsjechië is het niet zo luxe. Vorig jaar was ik daar lid van de FIPRESCI-jury en moesten we elke dag maar zien of we ’s avonds ergens werden uitgenodigd. Daartoe moesten we ’s ochtends langs een tafel waarachter een strenge dame zat die uit een andere tijd leek te komen. Je presenteerde je badge, waarop ze in een stapel enveloppen naar je naam zocht. Van de zeven dagen dat ik er was, hoorde ik zes keer: ‘Sorry, no party voor you tonight.' Het was een vernederende ervaring. Maar dat ene feestje waar ik wel welkom was, vormde het hoogtepunt van de week. Terwijl hier in Cluj-Napoca de inflatie toeslaat: ‘Ze hebben alleen maar witte en rode wijn en rosé. Wel wat weinig keus, hè?’