Onmiskenbaar

Een goede vriend van mij kreeg dit voorjaar een behoorlijke schrik te verduren. Hij thuiswerkte zelf wekenlang vanaf zijn driezitsbank, omdat dat veiliger werd geacht, maar in dezelfde periode bleven ook alle kinderen en jongeren in ons land overwegend thuis, om de geneugten van onderwijs via een schermpje te proeven. Mijn vriend zei: ‘Ik schrok echt man, ik bleek gewoon twee kinderen te hebben... nooit wat van gemerkt!’ Dat krijg je, als je kinderen door de week altijd op school zijn, en in het weekend aan het lachgas hangen. Of op de sportclub, dat kan natuurlijk ook.

Het geeft maar aan hoe belangrijk leraren (docenten, juffen, meesters) zijn voor dit land. Terwijl ze onze vele kinderen proberen van alles bij te brengen waar ze de rest van hun leven iets aan gaan hebben, houden ze ze ook van de straat, en, belangrijker nog, uit ons huis. Stukje opleiding voor de een, stukje rust voor de ander. Je zou het beschaving kunnen noemen.

Ik stel me weleens voor hoe een land zonder onderwijzers, zorgpersoneel, vuilnisophalers en politiemensen eruit zou zien. U begrijpt: binnen een paar dagen een walmende chaos van hardrijders, dubbelparkeerders en drillrappers, alwaar ouders met een pijnlijke aandoening die niet wordt verholpen, wanhopig de verveling van hun kinderen trachten te verdrijven. Als ik me dan aansluitend voorstel hoe een land zonder accountants, topambtenaren bij de Belastingdienst en influencers eruit ziet, afijn, ik denk dat u mijn punt begrijpt.

Dit land, en zo ongeveer elk land, wordt draaiende gehouden door beroepen zoals ik die net noem, en dat zijn inderdaad ook de beroepen waarvan de maandelijkse beloning niet in de buurt komt van die van de controleur van jaarrekeningen (als hij zijn afgesproken werk doet althans), die man van de blauwe enveloppen in zijn pak van de SuitSupply, die jonge vrouw met ingewikkeld haar en gesponsorde kleding. Daar zit iets heel onrechtvaardigs in. Maar goed, als ik een socialistische heilstaat wil, moet ik na 3 november maar naar de VS verhuizen.

Om mij niet geheel duidelijke redenen wordt zo ongeveer elke (politieke) beslissing in dit land genomen op economische gronden (vandaar steeds bredere snelwegen en bijna vrij baan voor de luchtvaart, vandaar de macht van de agrarische lobby en multinationals) waardoor de menselijke maat steeds het onderspit delft. Die menselijke maat kan zitten in het grote belang van mooi landschap en het behoud van bosgebieden omdat dat bijdraagt aan geluk, maar zolang geluk en schoonheid geen economische waarde vertegenwoordigen moet het bos zijn houten hart vasthouden.

Lees verder in VARAgids 37 vanaf pagina 20.