Noise: stille wateren, ondiepe gronden

Foto credits: Nattida-Jayne Kanyachalao / Caviar / Netflix

Een statige villa, een uitgestrekt landgoed op het Belgische platteland, en een jong koppel met een bekoorlijk kindje: idylle alom. Voor de Vlaamse Matthias (Ward Kerremans) is het een terugkeer naar zijn geboortehuis, voor zijn vriendin Liv (Sallie Harmsen) een nieuw begin. Hoe het stel elkaar gevonden heeft, is een raadsel. Zij een nuchtere Hollandse die zich uitslooft om naast het huishouden haar bescheiden cateringzaak te runnen, hij een polodragende influencer die alleen zorg draagt voor hun zoontje Julius wanneer hij het live kan streamen naar zijn bijna 200K volgers. Af en toe ontsnapt zijn dementerende vader Pol (Johan Leysen) uit het nabijgelegen rusthuis om te mijmeren over de vijver die hij ooit met eigen handen heeft gegraven voor zijn overleden echtgenote, waarna Matthias hem met zachte hand weer terug dirigeert. Hun gezinsgeluk kan niet op, zo lijkt het. Maar soms doet Pol uitspraken die hout snijden. Uitspraken over de chemische fabriek die hij vroeger overzag, en een tragisch ongeval dat een smet op hun familienaam wierp. Langzaamaan krijgen de familiegeheimen ook Matthias in hun greep, tot hij vastberaden wordt om het mysterie te ontrafelen.

Dit is de tweede speelfilm van de hand van Belgische regisseur Steffen Geypens na zijn eerdere horrorfilm Logger (2022). De Netflix Original is gebaseerd op een verhaal van Robin Kerremans, die eerder als producent werkte aan De Slag om de Schelde (2020) en series zoals Professor T en Before We Die. Geypens werkte het idee zelf uit tot een scenario in samenwerking met debuterende filmscenarist Hasse Steenssens. Het is vlot geschreven en rijk aan geloofwaardige dialogen - hoewel ze een aantal clichés niet wisten te vermijden. Zo doen de lokale dorpelingen onnodig vage onheilspellende uitspraken, en blijft het als nagels op een schoolbord klinken wanneer personages hun relaties demonstreren door elkaar herhaaldelijk ‘broertje’ en ‘zusje’ te noemen. Het zij ze vergeven, want verder bevat hun bewerking weinig overbodige poespas.

De film blinkt uit wanneer het leunt op het acteerwerk van Kerremans, Harmsen en Leysen. Met name Kerremans vervult de rol van kersverse vader gepijnigd door misofonie en een tragische familiegeschiedenis met verve. Ook de zeer sferische beelden vallen op, te danken aan de stijlvolle cinematografie van Anton Mertens ( Zeevonk , Baghdad Messi ). Maar hierin beginnen we ook tot de crux te komen van waaraan het schort: Noise is bovenal sterk conceptueel neergezet. Filmisch krachtig, maar inhoudelijk vrij dun en zelden subtiel. Hoewel het een paar kleine plotwendinkjes bevat, is de ontknoping waar het verhaal op afstevent een stuk transparanter dan het troebele vijverwater dat zo prominent in de film figureert doet vermoeden. Wat deze film dan ook vooral in de weg zal zitten, is de keuze om het in de markt te zetten als psychologische thriller. Beter werkt het als een intiem familieportret, een persoonlijk drama. En vanuit die invalshoek is Noise zeker het bekijken waard.