The Cabin in the Woods: alle genreclichés gesloopt

Genrefilms zijn per definitie enigszins voorspelbaar. In de genres horror, sciencefiction, western, detective, oorlog, enzovoorts, weet je zo'n beetje wat je kunt verwachten. Die voorspelbaarheid is vaak juist leuk en nog vaker behoorlijk saai. Genreclichés zijn talrijk en omdat je ze als regisseur en scenarist bekend mag veronderstellen bij je kijkers, vormen ze een handige shortcut bij het vertellen van je verhaal. Voorbeeld: in horrorfilms verliest het sexy blonde meisje met de blote benen en het peilloze decolleté eerst haar maagdelijkheid en daarna haar hoofd, dat laatste letterlijk. Ze is altijd de eerste dode. Dat hoef je ons als kijkers echt niet helemaal uit te leggen, dat weten we al vóór de film begint. En ja, in The Cabin in the Woods gaat de blondine er ook als eerste aan. Verschil is dat ze dan haar haar pas net blond heeft geverfd; het is de eerste knipoog in de film.

In de handen van een goede regisseur en scenarioschrijver kan een genrefilm boven zichzelf uitstijgen, door goed en onverwacht gebruik te maken van de beschikbare genreclichés. In The Cabin in the Woods slopen regisseur / scenarist Drew Goddard (hij schreef onder meer ook The Martian en Cloverfield) en producent / scenarist Joss Whedon (maker van Buffy, Firefly en de eerste twee Avenger-films ) alle genreclichés, om er vervolgens iets nieuws mee op te bouwen. Je moet er breed van grijnzen en tóch blijft het een horrorfilm; het is allemaal erg 'tongue in cheek', maar tegelijkertijd toch geen parodie. Het is een hommage, waarin de stomme, uitgekauwde kanten van het genre er flink van langs krijgen.

Het begin van The Cabin in the Woods is een opeenstapeling van genreclichés. Vijf college-kids gaan in een camper naar de blokhut van een neef van één van hen, om een paar dagen fijn te feesten. Het is een setup à la Friday the 13 th en ontelbare andere horrorfilms. Er is de uitdagende   blondine, de sexy vrome maagd (alle meisjes rennen rond in ondergoed, ook dat hoort bij dit genre), de ietwat domme atleet, de gevoelige jongen (maar wel een lekker ding) en bij wijze van 'comic relief' de nerd, de permanent stonede Marty. Onderweg naar de afgelegen bossen waarin de hut van de neef zich bevindt, worden ze gewaarschuwd door de in dit genre verplichte enge inteelt-boer, die vertelt dat ze er niet heen moeten gaan.

Eenmaal in de creepy hut zijn er de enge schilderijen en de dito kelder met vervaagde oude foto's, vergeelde dagboeken met Latijnse teksten die je niet hardop moet uitspreken, gekke 3D-puzzels à la Hellraiser (er zitten talloze verwijzingen naar andere horrorfilms in The Cabin in the Woods) en enge poppen. Net als je denkt dat het niet clichématiger kan dan dit, zet de film alles op zijn kop en beginnen de hoofdpersonen - vooral Marty, die met zijn stonede hoofd de verstandigste blijkt en zich onder meer terecht afvraagt waarom de gewoonlijk vrij rustige blondine ineens zo clichématig alfa-female doet - langzaam door te krijgen wat er aan de hand is: een Truman-show achtige situatie, waarin de technocraten die we in de incongruente scène aan het begin van de film al even aan het werk zagen hun perfide plannen uitvoeren, met de beste bedoelingen.

De manier waarop alle wijsheid die je zelf bedenkt bij het bekijken van horrorfilms - wáárom gaan ze niet gewoon naar huis, wáárom blijven ze niet gewoon bij elkaar - hier eindelijk eens ter sprake komt, is erg geestig en aanstekelijk. In de finale wordt de film steeds meer over-the-top zonder dat je dat storend vindt; het is prachtig hoe de makers het genre zowel vieren en in ere houden als onderuit schoffelen. Leuk voor kenners, nieuwkomers en zelfs voor horror-haters. Deze exercitie in genre-pushing oogstte terecht veel lof.