Annihilation gaat niet iedereen trekken

Traag, bedachtzaam, prachtige muziek, steengoede vrouwelijke cast en een glorieuze botanische vormgeving: heel veel gekke mossen en bloemetjes. Niet alleen flora, ook af en toe zeer gewelddadige uitbarstingen van fauna. Annihilation is een bizarre, intrigerende film. Erg bizar: Annihilation werd buiten de VS aan Netflix verkocht omdat men bang was dat de film te cerebraal en intellectueel was voor een winstgevende bioscooprelease. Dat is wel begrijpelijk, want de vraag is gerechtvaardigd: waar gáát Annihilation (=Vernietiging) in hemelsnaam over? Uiteindelijk vooral over zelfvernietiging, zowel op persoonlijk niveau (relaties verpesten, zelfmoordmissies) als cel-niveau (kanker) als planetair niveau (alien invasion/milieurampzaligheid). Dat auto-destructieve thema is verpakt in een sfeervolle, afwisselend feeërieke en doodenge horror/sci-fi film over een team vrouwelijke wetenschappers dat zwaarbewapend het geïnfecteerde gebied (Area X) rond die vuurtoren binnentrekt. Dat binnentrekken ziet er zo uit:

In deze tweede film van regisseur Alex Garland (Ex Machina) speelt Natalie Portman de cel-biologe Lena. Als haar doodgewaande man Kane als enige overlevende aan Area X weet te ontsnappen - ten koste van een zeer unheimische vergeetachtigheid en algehele karakterverandering - besluit ze zich aan te sluiten bij de eerste non-militaire, puur wetenschappelijke missie naar Area X, in de hoop dat ze zowel haar man als de planeet kan redden van de invloed van Area X.

Annihilation is een film die niet iedereen gaat trekken. Het script combineert horror en existentiële angst met een hardnekkige neiging om niet alles te willen uitleggen. Dat gaat geheid tot ergernis leiden bij kijkers. Maar wat iedereen bij aandachtige beschouwing moet toegeven, is dat Annihilation in elk geval verwondert. Vijf vrouwen waarvan er vier niets meer te verliezen hebben gaan de confrontatie aan met een entiteit die doelloos nieuwe versies schept van alle leven die het aantreft, inclusief de lichamen en geesten van alle beesten en mensen die de moerassen bezoeken waarin het rondwaart. Alles wordt vermenigvuldigd, gespiegeld en gebroken, op celniveau maar ook lichamelijk en geestelijk. Garland speelt met die spiegelingen en mutaties - let op de tatoeages van de hoofdpersonen en de overeenkomsten tussen Lena's huis en het huis waarin de beer huist. En huiver over het lot van Sheppard, wier doodsangst het enige is dat na haar dood overleeft in haar moordenaar. Dat klinkt allemaal vaag en dat ís het ook. Wanhoop, melancholie, vermenigvuldiging en vervreemding, dat is de teneur. En vernietiging uiteraard.

Annihilation is een tamelijk losse verfilming van het eerste deel van de Southern Reach trilogie van de Amerikaanse schrijver Jeff Vandermeer. Wie meer wil weten over Area X, vervoege zich tijdens deze boekenweek in de boekhandel.