De Netflix Comedyspecials op een rij

 

Bill Burr: Walk Your Way Out
De rossige rouwdouwer Bill Burr kiest voor zijn nieuwe Netflix-special het theater in countrystad Nashville als zijn decor, ver van zijn geliefde New York. De kale in een bijpassend cowboyshirt geklede komiek begint de avond met een reeks grappen over de (aankomende) presidentverkiezingen. Dat krijg je als je maanden na de opname een Netflix-special uitbrengt: dan voelen grappen over Hillary Clinton en Donald Trump als mosterd na de maaltijd. Burrs observatie van de bouw van de muur bij Mexico is daarentegen wel een voltreffer: ‘Tegen de tijd dat de muur af is, zijn het de Amerikanen die erover heen springen.’
Dan zijn er traditiegetrouw z’n vrouwengrappen. ‘Mijn vrouw en ik kochten een huis. Ach wat lul ik, ík kocht een huis.’ Aanrechtgrappen – zijn handelsmerk – zijn al tijden niet meer salonfähig. Aan het einde durft Burr het publiek op de hak te nemen. Maar dan is het kwaad al geschied en de kijker al ingedommeld.

Neal Brennan: 3 Mics
De slanke brildragende komiek heeft wel wat weg van Dolf Jansen. Beide komieken durven (pijnlijke) stiltes te laten ontstaan, wanneer ze het publiek deelgenoot maken van hun quasi-intelligente observaties.
Drie microfoons staan verspreid over het podium: één voor oneliners, één voor stand-up en één voor zijn levensverhaal. Deze avond begint Brennan bij de oneliners. Aan de linkerkant van de zaal vertelt hij: ‘Ik ben een hypocriete veganist: Ik draag leer en eet vlees.’ Dan volgt na een reeks grappen iets gewichtigere stand-up, aan de rechterkant. Brennan vertelt op droogkomische wijze over hoe de twintigers in het publiek ‘druk zijn met het vergaren van likes’. En vult aan: ‘Weten jullie hoe jullie ouders dit deden? Met seks!’ Vervolgens maakt hij een grap over studentenleningen: ‘Dat zijn eigenlijk zakenleningen, en geef toe: niet iedere student is een goede zakenman.’
Deze wisselingen zijn uitstekend getimed, zodat Brennan telkens op tijd aanbelandt bij de derde microfoon. Die staat als een soort baken van waarheid in het midden.

Jen Kirkman, Just Keep Livin’
‘Als je een vrouw wil complimenteren, noem dan iets van haar outfit en roep geen lekkere tieten.’ Op gevatte wijze uit Jen Kirkman in haar nieuwe Netflix-special Just Keep Livin’ haar ongenoegen – onder meer over mannen. Maar ze gaat ook een stap verder: ze komt met dit soort (werkbare) oplossingen voor seksisme. Desalniettemin zijn het vooral deze tirades – waarin Kirkman acteert als een onnavolgbare komische tornado – waarmee ze probleemloos de zaal weet te bespelen. Zoals wanneer ze vertelt over de kleinerende reacties die ze kreeg toen ze alleen op vakantie ging naar Italië: ‘Ga je zonder je vriend?’
De grappen, die netjes zijn uitgewerkt, en samen een aardig coherent geheel vormen, gaan telkens vergezeld met vleselijke beeldspraak – en dat valt niet altijd in de smaak. Denk aan abortussen, babyluiers, haar tattoo (zie de titel) en de ernstige gevolgen van meditatie – als je in de file zit.

Reggie Watts: Spatial
De ietwat gezette Watts, met zijn imposante Afrokapsel, is bij het grote publiek bekend als bandleider van The Late Late Show with James Corden. Watts ziet zijn publiek als fijnproevers, die zijn bij vlagen overweldigende en diepzinnige statements begrijpen. ‘We noemden ons pas mensen toen we mensen waren.’ Of een terugblik op zijn 7-jarige ik: plots begint hij aan een indianen hymne. De volgorde lijkt er niet toe te doen: hij schudt het allemaal probleemloos uit zijn mouw. Het jeugdige publiek verdraagt het geheel moeiteloos.

Michael Che Matters
De geboren New Yorker is bijna onherkenbaar wanneer hij het podium betreedt: zonder maatpak, gekleed in een trui met fonkelwitte sneakers. Hij begint de avond met een voor hem kenmerkende grap over daklozen, de enige stadsgenoten die hem zonder represailles het N-woord mogen noemen. Want, zoals Che uitlegt: ‘Racisme moet je verdienen.’
En wie over discriminatie begint, kan het onderwerp politiegeweld natuurlijk niet uit de weg gaan, aldus Che: ‘Zwarte mannen en politieagenten gaan moeilijk samen. Ik weet niet of je het nieuws van de laatste 400 jaar hebt gezien?’ Halverwege verlegt Che zijn focus naar andere onderwerpen, van lesbische porno tot Donald Trump. Zonder zijn hoofdthema uit het oog te verliezen: die link is nooit ver weg, net als de relatie van de grappen tot zijn eigen persoonlijke leven. Voor Michael Che is zelfspot eerder regel dan uitzondering. Het helpt hem uit te leggen hoezeer discriminatie ook voor hem voortdurend onderhevig is aan verandering.

De hip geklede komiek opent de avond op lichtzinnige wijze met de observaties van een immigrant in Manhattan: ‘Bij jullie worden verkeerslichten echt serieus genomen, bij ons in Afrika zijn ze slechts een suggestie.’ Noah vertelt over de laatste tien jaar. Hoe hij als frequente bezoeker van de Verenigde Staten regelmatig Afro-Amerikanen sprak, die aangaven hoe moeilijk ze het hebben. ‘Mag ik mee naar jouw geliefde Afrika?’ Sinds de inauguratie van Trump krijgt hij hetzelfde verzoek van zijn witte kennissen.
Het zijn dit soort ironische clous waarmee Noah, die laveert tussen het basale en het gewichtige, telkens zijn punt maakt. Daarvoor gaat hij vervolgens verder terug in de geschiedenis, om bijvoorbeeld de oorzaak van Brexit te verklaren. Die ligt in de impact van het kolonialisme. Hij komt met een uiterst geestige grap over hoe India ineens werd ingenomen door Britse kolonisten die op hun beurt verlangden dat de Indiërs zich gingen gedragen als echte Britten. Maar als Indiërs vervolgens naar Engeland willen emigreren dan stuiten ze op allerlei bezwaren. De oorzaak van de huidige immigratiepolitiek is in zijn beleving dan ook terug te leiden naar die historische periode.