My Name Is Vendetta: prima wraakthriller

Foto credits: Emanuele Scarpa / Netflix

‘Moorden of vermoord worden’, dat was het credo van Santo (Alessandro Gassmann lijkt wel de Italiaanse Raymond Thiry ) toen hij nog bij de maffia werkte als opknapper van vuile klusjes. Totdat hij zijn dochter Sofia (Ginevra Francesconi) kreeg en het licht zag. Sindsdien woont Santo met zijn vrouw en dochter in de luwte. Maar als Sofia op een dag een foto maakt van Santo die ze vervolgens op Instagram zet, is het hommeles. Binnen korte tijd verschijnen gewapende mannen in de Noord-Italiaanse wildernis waar het gezin woont. Toevallig is Santo op dat moment aanwezig, terwijl Sofia weet te vluchten. De daders weten wel Santo’s vrouw en zwager te vermoorden.

De rest van My Name Is Vendetta ( Il mio nome è vendetta ) laat zich wel raden. Santo en Sofia slaan in een auto op de vlucht, waarna vader aan dochter – die logischerwijs hysterisch is – uitlegt dat het echt menens is en dat ze hun moeder daarom moesten achterlaten. Als Santo gewond raakt dan moet hij eerst herstellen, waarop hij Sofia de gruwelijke kneepjes van het vak leert zodat ze hem kan bijstaan in zijn vendetta. Sofia heeft op haar beurt dan al gezien dat haar vader niet alleen de liefhebbende man is zoals zij hem kent, maar eveneens een moordmachine.

En de appel valt niet ver van de boom. Dus ontpopt Sofia zich ook als een sluwe moordenaar waar niet mee valt te sollen. Filmmaker Cosimo Gomez steekt zijn intentie om een wraakfilm te maken overigens op geen enkel moment onder stoelen of banken. Van meet af aan is duidelijk waar de film heen gaat. Een film die het van actie moet hebben, en misschien ook een beetje van de chemie tussen Gassmann en Francesconi. Gomez reist niettemin mee op de Taken -trein – Gassmann kan net als Liam Neesons personage uit die wraakreeks trouwens heerlijk vilein fluisteren – en doet dat niet onverdienstelijk.