My Dinner with Hervé: ode aan een vergeten tv-held

Regisseur Sacha Gervasi (Anvil! The Story of Anvil, Hitchcock) ontmoette in augustus 1993, toen hij nog als journalist werkzaam was, de Franse acteur en kunstenaar Hervé Villechaize. De aan achondroplasie (dwerggroei) lijdende excentriekeling, bekend als Nick Nack uit The Man with the Golden Gun (1974) en Tattoo uit de televisieserie Fantasy Island (1977-1984), pleegde enkele dagen later op 50-jarige leeftijd zelfmoord. Je zou het aardig gelukte My Dinner with Hervé dan ook kunnen zien als een eerbetoon aan Villechaize, die, zeker in zijn laatste levensjaren, een diepongelukkige alcoholist was. Peter Dinklage (Tyrion Lannister uit Game of Thrones ) schreef mee aan het script, en geeft gestalte aan het titelpersonage.

Dat Dinklage zich heeft verbonden aan dit project is opmerkelijk en begrijpelijk tegelijk. In beginsel speelt de meesteracteur geen kleine mensen, omdat hij deze vorm van typecasting verafschuwt. Maar voor deze televisiefilm maakte hij een uitzondering, omdat het verhaal (over een vergeten televisiegeschiedenis) ook gaat om de perceptie van mensen zoals hij. My Dinner with Hervé behandelt de wijze waarop we kijken naar kleinere mensen, en ook wel hoe we ze kleineren. Zo zien we hoe Villechaize vanaf zijn jeugdjaren wordt gepest, en dat zij zich desondanks ontpopt als kunstschilder, en later op de bonnefooi gaat naar Hollywood.

De kleine acteur is een charmeur met een grote mond, en krijgt gaandeweg, in negatieve zin, de reputatie een vrouwenverslinder te zijn. Hij wordt hiermee geconfronteerd door journalist Danny Tate (Jimmy Dornan speelt een soort gefictionaliseerde versie van Gervasi) die hem tegen wil en dank (Villechaize is bij vlagen onuitstaanbaar) volgt voor een interview – enkele dagen voor Villechaize’s noodlottige dood. Tijdens het gesprek – in stripclubs, op de achterbank van een limo en bij Villechaize’s oud-manager – wordt via flashbacks teruggeblikt op de jeugd van de acteur. Zo zien we hoe zijn moeder hem omschreef als ‘een vloek’, en hoe zijn vader, een chirurg, hem voortdurend onderwierp aan nieuwe behandelmethodes.

Misschien was de misère uit zijn jongere jaren wel de reden dat Villechaize zich zo heftig inzette in de strijd tegen kinderarmoede – hij was zeer proactief in zijn werk voor goede doelen. Het was voor hem ook een manier om serieus genomen te worden. Televisieproducenten behandelden hem als een kind, waardoor hij aan het begin van de jaren tachtig, uit wrok, weigert te acteren in Fantasy Island. Dat blijkt funest voor de idyllische televisieserie – gesitueerd op een prachtig eiland - waar Villechaize als de rechterhand van het hoofdpersonage (Andy Garcia speelt Ricardo Montalbán) steevast de aankomst van nieuwe gasten aankondigt met de beroemde uitspraak: ‘De Plane! De Plane!’

In de film zien we hoe mensen hem er nog steeds naar vragen, jaren later. ‘Kan je het zeggen? Alsjeblieft!’ Villechaize doet het met tegenzin, het is alsof hij tijdens zulke momenten wordt gereduceerd tot een circusact. Dat geldt ook een beetje voor Dinklage, die voor deze rol krampachtig probeert Villechaize’s eigenaardige stemgeluid na te bootsen. Het is moeilijk om daar, ondanks algeheel prima acteerwerk, een hele film naar te luisteren. Het is ook bijkans lachwekkend (Dinklage doet wel erg goed zijn best). Maar we weten dat ze verkleedpartijen altijd wel waarderen tijdens de award shows in Hollywood. En we weten ook dat Dinklage awards kan winnen (hij heeft al drie Emmy’s en een Golden Globe).