The Mist S01E01: ongeloofwaardig, gehaast en helemaal niet eng

Soldaat Bryan Hunt (Okezie Morro) ontwaakt met geheugenverlies. Hij bevindt zich in dichtbegroeid bos met een Duitse herder, die abrupt begint te blaffen naar de naderende mist. Hunt sprint richting het dichtstbijzijnde plaatsje Bridgeville met een waarschuwing, maar aldaar is lokale politieman Connor Heisel (Darren Pettie) te druk met een andere zaak om veel aandacht aan de man te besteden. Zijn eigen zoon Jay (Luke Cosgrove), populaire footballster op de middelbare school, wordt namelijk beschuldigd van aanranding door tienermeisje Alex (Gus Birney), dochter van lerares Eve (Alyssa Sutherland) en Kevin Copeland (Morgen Spector). Zoals het een klein dorpje betaamt, gaat het nieuws van Alex’ aangifte rond als een lopend vuurtje, en het duurt niet lang voor de eerste baksteen door de ruit vliegt bij de Copelands.

Kenners van het boek van Stephen King begrijpen dat de serie een eigen richting is ingeslagen. Kleine indicatie is de plaatsnaam, die van Bridgton naar Bridgeville is veranderd. Als de mist binnenrolt, zijn de bewoners dan ook niet langer gestrand in een supermarkt, maar in een winkelcentrum. Meer ruimte, meer mensen, en meer kanonnenvoer. Dat de makers hiermee de plank misslaan, blijkt wel uit de overhaaste karakterschets die elk personage in grove streken snel en plat inkleurt. Tienerdochter? Jongensproblemen. Love interest? Footballheld. Buurvrouw van de Copelands? Milieugekkie. Snel en simpel. Hoe problematisch dat is, blijkt uit de kromme dialogen en ongeïnspireerde voordracht van de acteurs. Nog vreemder is de schijnbare keuze om Kings novelle, die bijna veertig jaar geleden uitkwam, in het heden te plaatsen maar de tijdsgeest wel te behouden. Dat gaat verder dan de dubieuze manier waarop met Alex’ aangifte wordt omgesprongen; The Mist is een en al fragiele masculiniteit wat de klok slaat. Verwacht veel geneuzel over wat het betekent om een man te zijn, en belachelijke zinnen zoals de moeder van de panseksuele Adrian (Russell Posner) tegen haar zoon: ‘You know your father can’t hear you when you’re wearing makeup’.

Tien jaar geleden werd Frank Darabonts verfilming van The Mist met veel kritiek ontvangen, met als voornaamste reden het aangepaste einde. Dat gaat mij niet gebeuren, moet Christian Torpe gedacht hebben. De Deense scenarist bedacht eerder de series Rita en Hjørdis en won in 2015 de prestigieuze Bodilprijs voor zijn scenario van Stille hjerte. Torpe heeft The Mist dusdanig herschreven dat alleen het concept nog overeind staat – verder heeft hij zichzelf alle vrijheid gegeven. De regisseur van de pilotaflevering is Adam Bernstein, die eerder regisseerde voor series Breaking Bad , Fargo , en Orange Is The New Black. Niet de minste namen, en dus is het vooralsnog teleurstellende resultaat onbegrijpelijk. De keuze om voornamelijk voor onbekende acteurs te gaan is een slimme zet, maar zou met het oog op de rest van de serie ook om budgettaire redenen kunnen zijn geweest. De CGI-beestjes die voorbij wandelen zijn lachwekkend, de mist ongeloofwaardig. Over Darabonts film kan veel gezegd worden, maar die was tenminste nog eng. De serie bevat te veel clichés en B-elementen om ook maar het kleinste beetje spanning op te wekken. Tegen de tijd dat Hunt ‘it’s coming, it’s coming!’ roept, ben je klaar om met je ogen te rollen.