Mad Men S07: Don Draper bezwijkt bijna zelf onder nostalgie

In de slotafleveringen van het zevende seizoen van Mad Men zien we de toenemende onvrede van Don Draper (Jon Hamm) escaleren in een vlucht uit de reclame-industrie. Nadat zijn werkgever Sterling, Cooper & Partners is overgenomen door gigant McCann Erickson, merken de leden van de oude garde dat die ontwikkeling niet zonder gevolgen blijft voor hun positie. Draper, gewend om de diva extraordinaire van elke pitch te zijn, knapt af op zijn nieuwe rol als ondergeschikte. Hij stapt in zijn auto en vlucht serveerster Diana (Elizabeth Reaser) achterna richting het westen van de VS. Diana, een gekwelde verschijning die pas kortgeleden in de serie verscheen, is in veel opzichten Dons vrouwelijke evenbeeld. Ze is iemand die leeft in zelfkastijding, omdat ze haar man en kind achterliet na de dood van haar dochter. Ze fungeert als een spiegel voor Draper, die haar niet vindt in Wisconsin en besluit door te rijden richting Californië. Het is niet de eerste keer dat we de gelikte reclameman zien ontrafelen terwijl hij het gewicht van zijn ongelukkige jeugd op zich voelt drukken. Maar omdat het de laatste keer is, rijst de vraag of hij dit keer over het randje zal gaan.

De slotaflevering is getiteld Person to Person, wat verwijst naar de person-to-person- telefoontjes die Draper pleegt tijdens zijn vlucht door het Amerikaanse landschap. Gedurende het laatste uur van de serie belt hij achtereenvolgens met zijn dochter Sally (Kiernan Shipka), zijn ex-vrouw Betty (January Jones), en tenslotte zijn voormalige protegé Peggy Olson (Elisabeth Moss). Hoewel ze nog een tiener is, toont de jonge Sally meer volwassenheid dan haar ouders tezamen. Ze vertelt haar vader dat Betty terminaal ziek is, en zet haar eigen toekomstplannen opzij om thuis te komen en voor haar twee broertjes te zorgen. Het is een groter offer dan Draper ooit voor het gezin heeft gebracht, en hij neemt afscheid van Betty via de telefoon. Wanneer hij dan eindelijk met Peggy spreekt, maakt ze zich zorgen over zijn geestelijke gesteldheid. ‘I realized I never said goodbye to you,’ fluistert Draper vanuit het spirituele toevluchtsoord waar hij zich inmiddels bevindt. Is dit het einde van Don Draper? Of is dit dan tenminste het einde van zijn carrière in de reclame? Hij grijnst. Natuurlijk niet. Met een cynische knipoog schakelt Mad Men over naar de beroemde Hilltop-televisiereclame van Coca-Cola, waarin jonge mensen met blije gezichten ‘I’d like to teach the world to sing in perfect harmony’ zingen in een omgeving die verdacht veel lijkt op het toevluchtsoord waarin Don zich bevindt.

In veel opzichten draait het zevende en laatste seizoen van Mad Men om terugkijken. Het is een grap op zichzelf. Don de reclameman, die berucht staat om zijn cynische exploitatie van nostalgie om producten te kunnen verkopen aan consumenten met wegkwijnende harten, bezwijkt bijna onder hetzelfde sentiment. De slotaflevering is niet onberispelijk – rijzende ster Peggy krijgt een einde dat onverwacht romkom aandoet, terwijl Joan (Christina Hendricks) gedwongen wordt te kiezen tussen liefde en carrière – maar ze is representatief voor de serie als geheel. Mad Men draait niet om extreme hysterie en overdreven melancholie, maar om echte mensen in een tijdperk dat verre van perfect was.