Lucifer S1: de duivel en rechtvaardigheid

 

Ook de duivel heeft weleens behoefte aan vakantie. Altijd maar weer die zondigen straffen, het is een klus die maar nooit af lijkt. Nee, Lucifer gaat daarom op sabbatical naar Los Angeles, de stad die gebouwd is op zonde. Daar runt de duivel een nachtclub, hangt rond met de mooiste vrouwen en rijdt een dure auto. Lucifer blijkt een groot liefhebber van b-films uit de jaren 80 en de blues, maar voor hiphop heeft hij dan weer een apart plekje in de hel.

Zo’n idiote premisse, dat moet wel een duivels goede serie opleveren. Grote troef van Lucifer is Tom Ellis, die als de duivel met zijn Britse accent en permanente grijns de rol van zijn leven heeft. Het is met die grijns waarmee Lucifer, of Lucy voor intimi, de meest dubieuze oneliners levert:
'Lucifer Morningstar. Is that your real name?'
'God given, I’m afraid.'
Padoempats.

De hand van schrijver Tom Kapinos, die eerder tekende voor Californication , is dan ook overal herkenbaar: aantrekkelijke kwajongen wil maar geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven en verzuipt in een poel van drank en pointless pussy.

Maar vlamde het eerste seizoen van Californication om daarna rap af te takelen, daar begint Lucifer juist ingetogen. Sterker nog, als de duivel besluit om een aantrekkelijke rechercheur te helpen bij haar werk, wordt de serie een doodsaaie en rommelige procedural. De eerste afleveringen lijken alleen maar in dienst te staan van de grappen van Lucifer, waardoor satan vooral een flauwe karikatuur wordt.

Pas halverwege komt Lucifer op stoom, als de vraag wordt gesteld hoe lang de duivel zijn verantwoordelijkheden in de hel kan ontwijken. En vooral ook: waarom. Het levert een verhaallijn op die steeds urgenter en interessanter wordt. Zo lijkt de duivel aanvankelijk geobsedeerd door straffen (de manier waarop Ellis ‘punishment’ fluistert is zowel aanstekelijk als doodeng), maar dat is stiekem een enorm gevoel voor rechtvaardigheid. En op de achtergrond speelt mee dat Lucifer er nooit voor heeft gekozen om heerser van de hel te worden. Dat moest van pa, zo blijkt uit gesprekken met een psycholoog. Ja, daar loeit een Soprano-alert.

Als die zelfverzekerde grijns van Lucifer in de laatste aflevering transformeert in een manische en nerveuze grimas, staat er eindelijk een duivel die menselijk is. En iemand die een stuk interessanter is dan de karikatuur van de eerste paar afleveringen.

Ja, de duivel mag nog wel wat langer onder de sterfelijken blijven.