Love Hard: flauw en tenenkrommend

‘Er is perfect, en er is perfect voor mij.’ Aan het einde van de romantische komedie Love Hard houdt Natalie Bauer (Nina Dobrev) een kartonnen bord op met deze liefdesverklaring, terwijl ze aan de deur staat van haar love interest Josh Lin (komiek Jimmy O. Yang). Maar het duurt even voordat de film tot deze ommekeer besluit: Lin voldoet aanvankelijk helemaal niet aan het ideale beeld dat Bauer heeft van haar toekomstige partner. Lin doet zich namelijk op een datingsdienst voor als een type ‘lang, donker haar en knap’, maar hij blijkt Aziatische roots te hebben.

Dat is aanvankelijk een tragische gewaarwording: Bauer is namelijk vanuit Los Angeles naar de Amerikaanse oostkust gevlogen om Lin te ontmoeten. Ze heeft het plan opgevat om een artikel te schrijven – ze verdient haar geld met het schrijven over mislukte dates – over een ontmoeting die eindelijk wél ontaardt in amoureuze chemie. Maar Love Hard draait eigenlijk helemaal niet om de nogal oppervlakkige Bauer, maar om Lin: hij woont nog bij zijn ouders in de kelder en moet ein-de-lijk zijn eigen leven gaan leiden. Bauer geeft hem als het ware het laatste zetje – alsof hij daar dan ineens een stuk knapper van wordt.

Het meest problematische van de film is niettemin de suggestie dat een man met een Aziatisch voorkomen niet een volwaardige love interest kan zijn in een liefdesverhaal. Dat is misschien niet de directe intentie van de makers, maar die boodschap weerklinkt wel in menig scène. Zoals wanneer Lin voor het eerst in slow-motion in beeld komt, bijna als een soort gedrocht; een verschrikking. Daarnaast is Love Hard vooral voortborduren op een oude formule – zie Sex and the City en het recentere Emily in Paris – waarin intelligente vrouwen zogenaamd geen wederhelft kunnen vinden, misschien wel omdat ze daar diep van binnen niet eens naar verlangen.