Alles kan ik verdragen. De anderhalve meter afstand Het knikje dat we elkaar geven, vreemden van elkaar, maar vertrouwd met dezelfde crisis.
Het ‘hai’ van mensen die elkaar nog niet kenden maar willen laten merken: het is oké. Ik mijd jou niet om jou, ik mijd jou omdat ik je niet ziek wil maken. En anderen ook niet.
Alles kan ik verdragen. De strepen op de winkelvloer het verplichte mandje. Zelfs de ondenkbare mondkapjes bij de wachters in het bushokje.
Alles kan ik verdragen. Het afgelaste leven De vrienden via een scherm de ouders achter het raam kan ik met droge ogen aanzien Daar ben ik werkelijk hard in.
Maar geprinte A4-tjes achter de ruiten van de school één letter per vel waarop de juf heeft getypt:
LIEVE KINDEREN WE MISSEN JULLIE,
nee.
Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!