Lionheart: gemoedelijk maar middelmatig drama

De Nigeriaanse filmindustrie is s ’werelds derde grootste filmindustrie, na Hollywood en Bollywood. De industrie bloeide in de jaren negentig op vanuit een home-video-industrie, oorspronkelijk met films en drama’s die inhoudelijk leken op telenovela's, maar de productiewaarden zijn inmiddels flink gestegen. Het familiedrama Lionheart is de eerste originele Nigeriaanse film te zien op Netflix.

De populaire Nigeriaanse filmster Genevieve Nnaji maakt met Lionheart haar debuut als regisseur. Adaeze Obiagu (Nnaji) is een hardwerkende zakenvrouw die de leiding over haar vaders transportbedrijf wil overnemen. Na een hartaanval draagt haar vader Ernest Obiagu (Pete Edochie) de leiding echter over aan zijn broer Chief Godswill (Nkem Owoh). Wanneer ze ontdekt dat haar vader (en het bedrijf) in een financiële malaise zit, wordt ze gedwongen om samen te werken met haar excentrieke oom, en ook te vechten tegen rivaal Igwe Pascal (Kanayo O. Kanayo).

Lionheart geeft met een licht humoristische en kritische toon weer hoe seksisme en het patriciaat de Nigeriaanse vrouw op de werkplek beïnvloeden. De film kaart verschillende elementen van de Nigeriaanse cultuur aan: conservatisme, seksisme, wrijving tussen generaties, en zelfs ideeën over tribalisme in Nigeria.

Toch volgt het script het platgetreden pad van een familiedrama, inclusief het morele dilemma voor Adaeze wanneer ze vraagtekens zet bij haar eigen integriteit en vastberadenheid, als ze keer op keer door de buitenwereld wordt gedwarsboomd. Maar zoals het een degelijk drama betaamt krijgt ze natuurlijk een triomfantelijke comeback. Nnaji levert solide acteerwerk af als een doortastende, maar kwetsbare vrouw die zich gefrustreerd voelt door het onrechtvaardige systeem, en ze heeft een goede chemie met de oudere acteur Owoh.

Cinematograaf Yinka Edwards weet de Nigeriaanse vitaliteit weer te geven, en toont enkele mooie wijde shots van de drukbezette steden Enugo en Kano. De dialogen zijn overwegend in het Engels en zijn soms doorspekt met één van de vier grote officiële Nigeriaanse talen, Igbo.

Op papier heeft Lionheart het in zich om een kwalitatief goede dramafilm te zijn. Het wringt dat de film niet duidelijk voor ogen heeft wat het wil zijn. Het script stipt belangrijke thema’s aan met betrekking tot gelijkheid en familiewaarden, maar werkt ze niet dieper uit. Er zijn enkele kleine momenten van humor (met name in scènes met Goodwill), maar het is niet goed genoeg om de film te bestempelen als komedie, terwijl de dramatische momenten niet zwaar genoeg zijn. Hierdoor blijft de film telkens voortkabbelen langs de weg van middelmatigheid.

Familie, wilskracht ten tijde van nood, en een moderne Nigeriaanse vrouw die een door mannen gedomineerde wereld overwint. Lionheart heeft zijn momenten, maar het is uiteindelijk geen memorabele film.