Like Father: gemankeerd en weinig authentiek speelfilmdebuut

‘Like Daughter’ was wellicht een treffendere titel geweest voor deze komedie, waarin we eerst kennismaken met dochter Rachel (Kristen Bell) en pas later met haar vader Harry (Kelsey Grammer), die zijn dochter voor het laatst zag toen ze vijf jaar oud was. Dit alles speelt zich af luttele minuten voor Rachels idyllische bruiloft in Central Park, New York. Bell speelt een workaholic die telefonisch nog het één en ander afhandelt, terwijl familie en vrienden zich verzamelen in een romantisch kapelletje tussen de coniferen. De ceremonie begint: de gasten kijken over hun schouder om te zien of ze de bruid al kunnen ontwaren. Maar zaken gaan voor. Met enige vertraging betreedt Rachel dan toch de rode loper.

Welnu, aan deze tien minuten durende expositie kunnen een aantal zaken verbonden worden: Rachel werkt te veel, misschien om een gemis in haar leven op te vullen. In het verlengde daarvan ligt het besluit van bruidegom Owen om aan het altaar de aanstaande echtverbintenis toch niet door te zetten. Want als je op deze dag niet begrijpt, lieve Rachel, wat de belangrijkste zaken des levens zijn, dan zoek ik wel een ander. Daarmee heeft de film vliegensvlug de crux te pakken: geld maakt niet gelukkig; werk maakt niet gelukkig. Zonder al die dingen kom je beter tot jezelf. Maar voor deze gewaarwording brengen Rachel en haar vader eerst tien dagen door op een puissant dure Caribische cruise…

Harry stuitte via Google op de bruiloft van zijn dochter, en bezoekt haar daags na het fiasco. Van het één (een zuippartij) komt het ander, en via een magisch portaal belanden de twee op een schip dat koers zet richting Jamaica. Dit blijkt de huwelijksreis, die toch al is betaald. Aldaar leren vader en dochter elkaar na 26 jaar opnieuw kennen. Gaandeweg komen Rachel en vaderlief erachter dat ze graag een drankje doen, en niet zo aardig zijn tegenover hun vrienden. Rachel ontmoet Jeff (Seth Rogen) en maakt graag gebruik van deze tenenkrommende serendipiteit: ze is op zoek naar zingeving, maar een one-night-stand is ook prima. Harry ziet het met argusogen aan.

Over Rogen gesproken: zijn vrouw Lauren Miller Rogen debuteert met Like Father als regisseur en schreef ook het scenario. Ze heeft vast en zeker kennisgenomen van de formule van komediefilms uit de jaren negentig, waarin de wereld overzichtelijk is en alles op z’n plekje komt. Haar film is een weinig authentieke aaneenschakeling van flauwigheden: karaoke, raciale stereotypes (wiet op Jamaica), een vader die ineens waakzaam wordt (Harry let goed op z’n dochters ‘promiscue’ gedrag) en de denkbeeldige Amerikaanse droom (wie niet werkt belandt op straat, geld maakt in sommige gevallen in ieder geval semi-gelukkig). Ondanks het feit dat de vader-dochter relatie zeer geloofwaardig is, Grammer zou iedereens vader kunnen zijn en Bell iedereens dochter, is Like Father geenszins de ongedwongen vakantiefilm die je tijdens je vakantie wil zien.