Let It Snow: verteerbare zoetigheid

Laurel, Illinois. Een sombere, alledaagse stad in Amerika. Op kerstavond is dit kleine slaperige stadje bedekt met sneeuw, waardoor de plannen van de bewoners in de war worden gegooid. ‘Sneeuw maakt dat je alles anders ziet. Of het verbergt dingen die vlak voor je liggen. Soms duwt het je zelfs in een totaal onverwachte richting’, aldus de mijmerende voice-over van Joan Cusack ( A Series of Unfortunate Events ).

De romantische kerstfilm Let It Snow is een adaptatie van de gelijknamige roman van John Green, Maureen Johnson en Lauren Myracle. Het is in de kern een coming-of-age -verhaal dat op een kerstavond de verschillende manieren waarop de karakters hun kwetsbaarheid moeten aanpakken onderzoekt. Net zoals in zijn genregenoten volg je veel verschillende liefdesverhalen die met elkaar verweven zijn met een kerststrik - qua structuur lijkt het op de klassieker Love Actually , maar nu met tieners.

De enige die zich buiten de liefdesperikelen bevindt is de aspirant-DJ Keon (Jacob Batalon, Spider-Man: Far From Home ) die zich liever concentreert op zijn carrière. Om indruk te maken op een lokale DJ wil hij een huisfeest organiseren terwijl zijn ouders de stad uit zijn. Maar wanneer hun vlucht vanwege de sneeuw wordt geannuleerd, verplaatst hij het feest naar zijn werkplek: Waffle House. Hij moedigt wel zijn verlegen vriend Tobin (Mitchell Hope, Descendants) aan om zijn liefde te verklaren aan de stoere Angie ofwel The Duke (Kiernan Shipka, Chilling Adventures of Sabrina ).

‘Sneeuw camoufleert alles. Het is de Spanx van het weer’, aldus de wijze woorden van de introverte Julie (Isabela Merced, Dora and the Lost City of Gold) tegen de populaire, maar eenzame popster Stuart (Shameik Moore, The Get Down ). Het is één van de vele momenten die de toon in het script van Kay Cannon ( Pitch Perfect ) weergeeft. Buiten voorgenoemd moment van humor bewandelt Let It Snow de besneeuwde paden van het genre. Zie onder meer: de beste vrienden die heimelijk verliefd op elkaar zijn, de muzikant die wel faam heeft maar geen liefde, en dat nu juist krijgt bij het normale meisje die de zorg draagt voor haar moeder, de vriendinnen die wegens liefdesperikelen uit elkaar groeien, maar later nader tot elkaar komen, en ga zo maar door.

Cannon probeert het script enigszins fris te houden door er een aantal eigenaardigheden in te verwerken. Van het bloederige scheren van een tepel tot een LGHBTI-liefdesverklaring met boterbier à la Harry Potter. Toch helpt het script niet altijd om het charisma van de respectieve acteurs te ondersteunen. De cast doet zijn uiterste best met het gegeven materiaal – en weet je soms af te leiden van het matige raamwerk waar de karakters geen persoonlijkheid hebben buiten de gebreken die ze moeten verhelpen - maar soms is het net niet genoeg.

De maatstaf voor kerstfilms ligt niet hoog. Als kijker verwacht je een bepaalde zoetigheid die bij het genre hoort. Let It Snow is voorspelbaar, zoet, maar het had zoveel meer kunnen zijn.