Legion S1E1: onorthodoxe, gelaagde superheldenserie

Van jongs af aan hoort David (Dan Stevens) stemmen in zijn hoofd. Om zich heen ziet hij allerlei rare wezens: de diagnose is paranoïde schizofrenie. Na een zelfmoordpoging belandt hij in een psychiatrische kliniek. Daar wordt hem voortdurend gevraagd hoe hij zich voelt. En dat weet David ook niet, totdat love interest Syd (Rachel Keller) haar intrede doet: zij – eveneens een patiënt – maakt wat bij hem los. Hij realiseert zich hoe niet alles lijkt wat het is. Zo herontdekt hij zijn superkrachten, die worden onderdrukt door medicatie. Superkrachten die later in het verhaal desastreus blijken.

Legion is een – ietwat onorthodoxe – superheldenserie. En film- en televisieproducenten hebben al besloten dat dit genre in zwang is, getuige onder meer de première van Powerless, vorige week. In deze roerige tijden biedt escapisme – lees: stripboeken in welke vorm dan ook – uitkomst. Ook Davids personages is gebaseerd op een cartoon; hij is gemodelleerd naar de zoon van Charles Xavier, die professor uit de X-men saga. Dat betekent overigens niet per se dat Legion een spin-off is van die succesvolle reeks. Scenarioschrijver Noah Hawley – die excelleerde met de televisievariant van Fargo – weet het bronmateriaal, de stripboeken, volledig naar zijn hand te zetten.

In Legion tref je dan ook net als in Fargo smaakvolle sets – die eerder doen denken aan het surrealistische Brazil (1985), dan aan de (toch vaak) uitgekauwde CGI-werelden uit de superheldenfilms. En als er dan wel vraag is naar explosieve momenten, dan doen die niet onder voor de gemiddelde actiefilm. In de pilotaflevering is er daarnaast zelfs ruimte voor enkele slow-motion dweep-scènes à la Terrence Malick. En dat vindt het Amerikaanse televisiejournaille (natuurlijk) geweldig. Ze zijn lyrisch over Legion. En dat is toch wel een beetje onbegrijpelijk.

Het is bijna alsof zij zijn gezegend met dezelfde telepathische en telekinetische krachten als David. Of misschien zijn ze rechttoe-rechtaan televisiedrama’s wel zat. Dan waardeer je een (enigszins) eigenaardige serie wellicht iets sneller. En dan zie je getroebleerd acteerwerk van Dan Stevens, die ook al zo voortsukkelde in Downton Abbey, eerder door de vingers. Evenals de traagheid waarmee het verhaal zich ontvouwt in de eerste aflevering. En dat is een verhaal, zo blijkt, dat bestaat uit verschillende lagen, en dat nog alle kanten op kan.