La Grande Classe: ongeïnspireerde Franse schoolreünie

‘Het lijkt wel een Amerikaans schoolbal’, merkt Jonathan (Jêrome Niel) op tegen z’n boezemvriend Pierre-Yves (Nicolas Berno). De twee stappen een rijkelijk versierde gymzaal binnen, die gedurende een zinderende zaterdagavond dienst zal doen als de plek van handeling voor hun basisschoolreünie. En de twee hebben een en ander recht te zetten: toen waren ze de losers van de klas; nu zijn het succesvolle maar kleinburgerlijke Parijzenaars. Die boodschap van succes – ze hebben met hun softwarebedrijf net een grote deal binnengesleept – willen ze natuurlijk delen met hun voormalige klasgenoten.

De avond verloopt echter anders dan gepland, en dronken capriolen leiden tot de nodige escalaties. Dat valt echter te verwachten binnen dit genre: de Engelse titel van La Grande Classe luidt niet zonder reden ‘Back to School’. Dat is het in feite ook: een tijdelijke regressie; voor even je jeugd herleven. Voor de sulletjes van toen is het een moment om de geschiedenis te herschrijven, om je reputatie recupereren – hoewel dat vrijwel altijd een onmogelijke taak blijkt. Ook hopen Jonathan en Pierre-Yves te scoren bij de dames. Hun vrouwelijke klasgenoten zien er ‘nog steeds’ sexy uit – wat een rare wending is dit: destijds waren de meiden immers minderjarig…

De makers drukken ons ook even op het hart dat je de pure liefde beter kunt zoeken bij ex-klasgenoten, dan op Tinder. Wat de morele boodschap die hierachter schuilgaat nu precies behelst, blijft schimmig.

Enfin, back to school; terug naar toen. Komiek Rodney Dangerfield deed het al in de gelijknamige film uit 1986. Dat was een koddig gezicht. In de jaren tachtig was er tevens het televisiedrama 21 Jump Street, dat in 2012 werd verfilmd met Jonah Hill en Channing Tatum. Het is niet voor niets dat er in La Grande Classe verwezen wordt naar een ‘Amerikaans schoolbal’, want de makers hebben het naarstig afgekeken bij hun yankee-collega’s. Er valt zelfs een snufje Carrie (1976) te ontwaren.

La Grande Classe is niettemin ook een opeenstapeling van platitudes. Pierre-Yves die een grap maakt over een ezel met één testikel; de twee mannen die in een BMW-cabriolet rondrijden; de ‘coole’ momenten in slow-motion gefilmd. Het is prefab; rechtstreeks gejat uit de bovengenoemde titels. Regisseurs Rémy Four en Julien War hadden beter inspiratie kunnen putten uit de videoclip van het nummer Back to School van metalband Deftones, dat in 2000 verscheen. Dit was hét toonbeeld van cool: mannen in wijde broeken, die in slow-motion op een skateboard door de wandelgangen raceten, terwijl zanger Chino zong: ‘Cause back in school. We are the leaders of it all…’