Ken je het verhaal van Joe Cocker die naar Alkmaar ging?

Kent je het verhaal van Joe Cocker die naar Alkmaar ging? Nou, dan zouden wij u graag eens willen spreken. Plaatselijk gaan al jaren geruchten over de wereldberoemde zanger, die eind vorige eeuw regelmatig in het uitgaansleven van de Noord-Hollandse kaasstad zou zijn gedoken. Wauw! Joe Cocker (1944-2014), de loodgieter uit Sheffield met het rauwe stemgeluid, die als 25-jarige in 1969 een wereldhit scoorde met zijn cover van het Beatles-nummer ‘With a little help from my friends’ en daarom mocht zingen op het fameuze Woodstock-festival – die Cocker, met een omhooggeslagen kraag door de regen over het Waagplein stappend, op weg naar het volgende café? Ja, zegt de vader van een collega-redacteur uit Alkmaar. Hij heeft hem zelf gezien, een paar decennia terug, in een kroeg die nu La Bodega heet. Omdat hij niet geïnterviewd wil worden, besluiten we een aantal lijntjes uit te gooien.

In de besloten Facebook-groep ‘Je bent Alkmaarder als…’ (bijna 23.000 leden) stellen we de vraag wie Cocker ooit gezien heeft in La Bodega. Binnen een uur kunnen we een lijst met namen aanleggen. La Bodega blijkt De Bierkelder geheten te hebben, ene Goof was er de barkeeper én een goede vriend van Cocker, de zanger logeerde boven café De Lindeboom, hij frequenteerde daarnaast De Taverne in het nabijgelegen Bergen en in Alkmaar had hij behalve Goof nog een Engelse vriend, ene Mike Chambers. Alleen: Goof wil niet meewerken aan het artikel, zo meldt een groepslid dat hem alvast gebeld heeft. En Chambers is overleden. Een ander bezorgt ons het nummer van Chambers’ ex-vrouw. Was Cocker niet getuige op het huwelijk geweest?

‘Ja, dat klopt,’ bevestigt Marijke Leegwater even later over de telefoon. ‘Mike en ik zijn in 1996 getrouwd in de Amsterdamse Stopera. Joe was verschrikkelijk zenuwachtig. Toen ik aankwam, was Mike er nog niet, maar Joe en zijn manager Ray Neapolitan wel. Joe vroeg nerveus: “Waarom is Mike er nog niet?” “Ah joh,” antwoordde ik, “als hij niet komt, doe jij toch gewoon of je hem bent? Ze kennen je toch niet.”’ Natuurlijk herkende de trouwambtenaar hem wel degelijk. Cocker zei daarop dat ze voor Mike en Marijke gekomen waren, niet voor hem. Na het zetten van zijn handtekening vertrok Cocker in het kleine gezelschap van vrienden en familie naar Bar Americain aan het Leidseplein. ‘Daar is een foto gemaakt die er later op de muur is beland,’ vertelt Leegwater. ‘Joe staat erop, met een bloem op zijn rever. Ik ben ervan afgeknipt.’

Het was in Amsterdam dat Chambers Cocker had ontmoet, jaren daarvoor. In dienst van oliebedrijf Sperry Sun Drilling, dat onder meer voor de Noord-Hollandse kust opereerde, moest hij op zakenreis naar Australië en daarom bracht hij de nacht voor zijn vlucht door in het Hilton Hotel. Toevallig logeerde Cocker er ook. Aan de bar beleefden de twee mannen uit Noord-Engeland een gezellige avond in elkaars gezelschap. De volgende dag vertrok Chambers naar Australië. Wie hij daar in zijn hotel aantrof? Cocker. Een levenslange vriendschap was het gevolg. Vanuit hun huis in Tuitjenhorn, in de kop van Noord-Holland, reisden Chambers en Leegwater mee met Cocker, tot Monte Carlo aan toe. Of ze bezochten hem als hij voor shows weer eens neerstreek in Amsterdam, hele avonden achter elkaar. Soms namen ze op verzoek stuff voor hem mee, of tomatenzaden voor de kweek – Cocker was gek op Hollandse tomaten. Maar Alkmaar, daar gingen ze niet heen met hem. ‘Joe kwam niet in Alkmaar,’ zegt Leegwater. ‘Ik weet nergens van. Of het vóór mijn tijd gebeurde? Mike en ik hebben elkaar ontmoet in 1980. Ik heb hem er nooit over gehoord.’ Wie boven café De Lindeboom heeft gewoond, is Chambers geweest, weet ze.

We zoeken verder. Naspeuringen in digitale krantenarchieven leveren geen treffers op. Een spoor via Chambers’ werk loopt dood. Cockers Nederlandse agent, Leon Ramakers van Mojo Concerts, denkt niet van nut te kunnen zijn. Alfred Bos, Cocker-fan en voormalig muziekjournalist voor OOR, heeft de zanger nooit geïnterviewd en kan uit het hoofd geen collega opnoemen die dat wel heeft gedaan. Wel herinnert hij zich een feest ter ere van de beursgang van World Online, het internetbedrijf van Nina Brink, in het Okura Hotel in Amsterdam in 2000. Joe Cocker was er geboekt, maar bleek schuw als altijd. ‘Opeens stond hij op het toneel, en toen iedereen braaf had geklapt, hield hij het weer snel voor gezien.’

Leegwater brengt ons in contact met een schilder uit Bergen die af en toe met Mike Chambers naar Amsterdam afreisde om Cocker gezelschap te houden. Dat was maar één keer, zegt hij, en verwijst ons door naar ene Marc Seewald. Seewald blijkt gewerkt te hebben in muziekcafé De Taverne in Bergen, waar Chambers regelmatig kwam met collega’s uit de olie-industrie. Via Chambers onmoette hij Cocker. ‘Ik ben met Joe omgegaan van 1984 tot 2005,’ vertelt Seewald over de telefoon. ‘Joe zocht gezelligheid. Na een optreden, als de druk van de ketel was. Zijn vrouw Pamela kon me opbellen en zeggen: “Heb je iets te doen volgende week? Joe geeft een concert in Birmingham.” Dan lieten ze ons voor drie dagen overkomen, inclusief vlucht, hotel, backstagepassen, eten, drinken.’ Seewald hield Cocker na tien tot twaalf concerten gezelschap, meestal met Chambers, vooral in Duitsland. Dan praatten ze op Cockers hotelkamer tot de minibar leegraakte, en Cocker twee liter Bacardi extra liet aanrukken. De drank verruilde Cocker in zijn laatste levensjaren voor een sporadische joint. ‘Daarvan kreeg hij zin in zoetigheid. Zat hij achterin de taxi stiekem grote aantallen Bounty’s en Marsen te eten, die hij heel voorzichtig openmaakte zodat we het niet zouden merken. Maar dat geknisper hoorde je natuurlijk goed.’

En Alkmaar? ‘Dat durf ik niet te zeggen. Wel is hij met Mike eens wezen eten in een restaurantje in Bergen. En in De Taverne heeft heel lang een foto gehangen van hem, maar daar is hij nooit geweest.’ Als we de eigenaar van De Taverne bellen, zegt hij dat de bewuste foto er inderdaad niet meer hangt, maar dat – volgens zijn oom tenminste – Cocker en Chambers er regelmatig een biertje kwamen drinken. Het laatste woord is aan Leegwater. ‘Ik wil niet al je illusies weghalen, maar Joe heeft nooit met Mike in Bergen gegeten. Hij zou zich geen raad weten met alle fans. Wij zouden hem moeten beschermen, zodat hij rustig kon eten. Hij was te bescheiden om nee te zeggen.’
Moraal van het verhaal: heeft u tóch ooit de wereldberoemde Joe Cocker in Alkmaar ontmoet, koester dan die herinnering.