Jim Jefferies: This Is Me Now: poep, plas, kots en Mariah Carey

Inmiddels is Jefferies door zijn show (The Jim Jefferies Show) op Comedy Central wat bekender bij het grote publiek, maar voorheen stond de komiek vooral bekend om een routine over de Amerikaanse wapenwetten uit zijn show Bare (2014, ook op Netflix). Een routine die ervoor zorgde dat veel van zijn conservatieve fans (Jefferies was volgens hen verworden tot een linkse spreekpop) afhaakten, maar die hem stiekem ook een heleboel nieuwe fans bezorgde. Toch is die specifieke sketch met het oog op het gehele oeuvre van Jefferies bijna een abnormaliteit. De komiek heeft zijn carrière namelijk vooral gebouwd op botte grappen (uit zijn mond klinkt het c-woord bijna als een koosnaampje) over seks, poep en algemene ranzigheid.

Het eerste gedeelte van de show kan je eigenlijk vooruit spoelen, want na een aantal openingsgrappen over roem verkrijgen en roem verliezen, start Jefferies met een erg achterhaalde - en iets te lange - routine over Donald Trump en 'pussy grabbing'. Op dat moment staat er dus een Australiër op een podium in Londen te praten over Amerika. Niet veel later volgt het voor Jefferies kenmerkende materiaal over poep en kots, dat zo onsmakelijk is dat het bijna onmogelijk wordt om er niet om te lachen. En waar hij zowaar op een bijna vertederende manier ook nog een woordenwisseling met zijn vierjarige zoontje in weet te verwerken. Mensen die Jefferies een beetje gevolgd hebben in talkshows en radioprogramma's, zullen soms overigens wel merken dat bepaalde anekdotes bekend in de oren klinken.

Jefferies komt uiteraard ook weer terug op de populariteit van het 'gun control' stukje uit Bare, destijds geschreven na Sandy Hook. Bij elke nieuwe schietpartij in Amerika gaat het fragment weer viral. 'Eigenlijk word ik na elke 'mass shooting' weer wat populairder, maar dat is natuurlijk niet wat ik daarmee wilde bereiken', verzucht Jefferies halverwege zijn special. Het is één van de zeldzame momenten waarop de komiek een stapje terug doet en echt introspectief wordt. En hoewel het uiteraard nergens zo gevoelig wordt als in Nanette (het is bijna ironisch hoe Netflix die emotionele show, ook van een Australische komiek, opvolgt met iets dat op een hele andere manier ongegeneerd is), wordt Jefferies op het einde ook weer iets serieuzer wanneer hij kort zijn (familiegeschiedenis met) depressies aankaart.

Het sterkste stuk van de show heeft ook niets - of in ieder geval weinig - te maken met seks of ranzigheid. Aan het einde vertelt Jefferies namelijk een verhaal over een bizar optreden op een met celebs gevuld feestje bij Mariah Carey thuis, waarmee hij ook de mindere stukken uit de special in één klap weet goed te maken. De komiek trekt dan zelfs imitaties van Eddie Murphy (okay, hij is geen Jay Pharoah) en Al Pacino uit de kast en weet de kijker - ondanks de lengte - aan één stuk door te boeien. En dat hij na dit verhaal - dat op ingenieuze wijze wordt gelinkt aan een groter geheel - en zijn ontboezemingen over depressie toch weer een grap over poepen gebruikt om de show mee af te sluiten, daar ontkom je natuurlijk niet aan.