Dé VARA-iconen van de latenighttalkshow Jeroen Pauw & Paul Witteman blikken terug op hun samenwerking

Acht jaar lang waren ze iedere werkdag samen te zien, Jeroen Pauw en Paul Witteman, in de talkshow Pauw & Witteman (2006–2014). Eigenlijk begonnen ze samen al een jaar eerder, in de talkshow Woestijnruiters. Pauw & Witteman was het sluitstuk voor Paul Witteman bij de VARA, Jeroen Pauw gaat tot vandaag door met talkshows, vanaf dit seizoen in Pauw & De Wit (met Tim de Wit). Oudere kijkers van die talkshow hoorden natuurlijk direct van wie de stem is die daar wie iedere dag de gasten aankondigt: Paul Witteman.

Jeroen Pauw Jij kwam niet echt uit een VARA-gezin, toch?
Paul Witteman Nee, integendeel. Mijn ouders zeiden altijd: ‘zet uit, dat VARA-wijf!’, doelend op de omroepster. Als je bij de KVP hoorde, had je een andere omroep-voorkeur dan wanneer je bij de arbeiders opgroeide.
JP Als je daar op terugkijkt, denk je ook dat daar dan iets in zat van ‘ik ga het lekker anders doen dan jullie, ik ga naar de VARA’?
PW Dat speelde zeker een rol, maar een groter probleem was dat ik bij Elsevier werkte. Als je daar werkte, kon je niet bij de VARA gaan solliciteren in die tijd. Dat deed ik wel en tot verbazing van menigeen werd ik met die ‘rechtse achtergrond’ toch aangenomen. Ik kwam terecht tussen allemaal mensen die inmiddels helaas overleden zijn, zoals Hans Emmering, Frits Bom, die hele generatie, daar heb ik nog net bij mogen horen.
JP Namen ze jou daarin ook een beetje de maat, van ‘wat komt die rechtse jongen van Elsevier hier doen’?
PW Ja, ik werd rechtstreeks, zoals jij het nu formuleert, bevraagd. Daarom werd ik eerst ook afgewezen bij de sollicitatie, maar toen ging er iemand anders toch niet en mocht ik die plaats innemen. Toen ik bij de VARA kwam werken, was de televisie nog een beetje het ondergeschoven kindje. Je diende bij de radio te werken, dat was je-van-het. Naarmate ik er langer werkte, brak er een periode aan waarin je bij de televisie ook best kwaliteit kon leveren. Als ik mensen nu vertel dat je vroeger beter bij de radio dan bij de televisie terecht kon, dan geloven ze je niet. Die zijn zo gewend aan het feit dat je beroemd bent als je bij de televisie werkt en eigenlijk niet eens weet wat er op de radio gebeurt.
JP Ik ben rond 1986 als freelancer voor de VARA gaan werken. Er was in die tijd jaarlijks een moment dat de presentatoren bij Marcel van Dam aan een lange tafel mochten aanschuiven in de VARA-kantine, wat overigens nog een restaurant heette want je werd er nog door kelners bediend. Marcel van Dam zat aan het hoofd, rechts van hem zat Paul Witteman, links van hem zat Sonja Barend. Daarnaast de wat minder grote, en helemaal aan het einde van die tafel zaten wij, van de radio. Wij konden ze wel zien, maar niet horen. Marcel zocht steun bij een fles whisky die op de grond naast hem stond, dat was in die tijd voor hem kennelijk gewoon. Voor mensen als Paul en Sonja was dat op een bepaald moment het signaal: het is mooi geweest, wij gaan weg. Het werd steeds leger om Marcel heen. Dan wenkte hij ons vanaf het andere eind van de tafel naar zich toe en begon hij over hoe wij natuurlijk stiekem maar één ding wilden: naar de televisie.

Wie waren ‘ons’ in dit geval?
JP Het teampje van de radio. Ik merkte in die periode ook dat er een overgang kwam in hoe groot de radio-aankondiging werd afgedrukt in de gids. Die mocht opeens niet meer zo groot als daarvoor, het werd een kleine bijlage in de gids. Zwart-wit.

Makkelijk en uitneembaar.
JP Makkelijk weggooibaar, zal je bedoelen. Radio stond echt op de tweede plaats. Dat is nu, met de opkomst van podcast, weer helemaal veranderd.
PW Jij hebt bij verschillende omroepen gewerkt. Als je die onderling vergelijkt, kun je dan een conclusie trekken? Zoals: bij de VARA was de sfeer goed of iets dergelijks?
JP Ik was vooral heel erg trots dat ik voor de VARA werkte. Het was in die tijd, samen met de VPRO, de club waar het gebeurde. De omroep die journalistiek progressief was. In de Rooie Haan was toch het programma waarvoor je hard fietste, om thuis te kunnen luisteren. Ik kan mij niet herinneren dat wij elkaar indertijd hebben ontmoet, Paul.
PW Nee, maar ik kan me onze eerste ontmoeting nog herinneren. Ik begeef me nu op het spekgladde terrein van het geheugen, maar dat was na afloop van een uitzending in Amsterdam, toen ging ik naar Café Wildschut, met een toenmalige vriendin. Ik was geanimeerd met haar aan het praten. Vermoedelijk met verdere doelstellingen ook nog, en toen kwam jij daar als een slungel bijstaan. Zo van ‘net de moeite waard om mee te praten’. En toen zei je tegen die vriendin: ‘Wat zit jij hier als een soort konijntje?’ En dat was het. Toen liep je weer door.
JP Ik kan me dat helaas niet herinneren.
PW Je kan je niet herinneren dat je mij toen met een vriendin hebt zien keuvelen bij Wildschut?
JP Nee, in mijn herinnering vond onze eerste ontmoeting als collega-journalisten plaats bij een persconferentie over Rob Scholte, die toen bij een aanslag beide benen had verloren. Ik was daar namens RTL-Nieuws, jij namens de VARA. Ik zag je en dacht: Hé, Paul Witteman is er ook. Dat was voor mij overigens altijd wel een stimulans.

Een stimulans?
JP Ja, om te denken: ik moet zorgen dat ik het beter doe. Die Witteman van de VARA, dan moeten wij bij RTL wel even de goede vragen gaan stellen. Terwijl dat natuurlijk een totaal rare vergelijking is, want ik maakte een item van anderhalve minuut voor het Nieuws en Paul maakte een programma van een halfuur. In alle eerlijkheid: Paul was op dat moment, journalistiek gezien, de maat der dingen. Heb jij dat ook nog gehad, met iemand als Koos Postema?
PW Ik dacht bij hem wel: zo moet het. Dat vond ik het voordeel van de VARA, boven menig andere omroep, dat informatieve programma’s goed werden gemaakt.

Lees verder in VARAgids 44. Vanaf dinsdag 28 oktober 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?