Jane Fonda & Lily Tomlin: Ladies Night Live: minder coronagrappen alstublieft

Naast Pete Davidson mochten Jane Fonda en Lily Tomlin tijdens het Netflix Is a Joke -festival in Los Angeles in mei ook een trits aan komisch talent introduceren. Jane Fonda & Lily Tomlin: Ladies Night Live staat overigens uitsluitend in het teken van komische vrouwen. Fonda en Tomlin, die zoals altijd een olijk duo vormen, openen de avond met een aantal nieuwe woorden: herstory in plaats van history; galgoritme (een algortime voor een vrouw, een ‘gal’) in plaats van algoritme. En het is niet scrotum maar Scotus (Supreme court of the United States) waar een en ander moet veranderen – later op de avond wordt ook ingehaakt op nieuwe antiabortuswetgeving.

Wat meteen opvalt is dat van de zeven komieken er niet een is die coronagrappen schuwt. Op zich is dat jammer, omdat ze bijna allemaal draaien om Karens (vervelende, bemoeizuchtige vrouwen) en mondmaskers.

Tijdens het kazige optreden van Heather McMahan – die een matige grap bezigt over hoe vrouwen in tijden van misère beter zijn in panieksituaties dan mannen – is de naam die zij haar nieuwe hond heeft gegeven het hoogtepunt: Rigatoni Cannoli Gandolfini Daniels. Michelle Buteau doet het beter, met een grap over dat ze de laatste keer dat ze zangeres Adele zag nog haarzelfde maat had (Adele viel immers flink af). Ook Buteau begint over corona, mondmaskers en vervelende landgenoten. Vooral grappig is een zelfbewust moment waarop ze erachter komt dat je soms ook boert terwijl je zo’n masker ophebt, en dat kan na een bord rijst met bonen flink stinken. Waarna ze het publiek inkijkt met een hilarische maar ontroerende bekentenis: ‘Ik ben iemands moeder.’

Tussendoor vertelt Fonda een schunnige grap: ‘Ik hield voorheen van harde kaas, maar nu neem ik genoegen met halfzachte kaas.’

Ook Cristela Alonzo’s optreden, een aanrijging van flauwe gebbetjes, draait om corona en rijst en bonen en de vraag wat witte mensen precies kopen tijdens een pandemie. Frisdrank, wijn en kaas blijkt het antwoord. Iliza Schlesinger kan het ook niet laten om met het publiek te delen hoe ze de afgelopen jaren heeft ervaren. ‘We moesten buiten eten, we waren net vee.’ Het duurt echter niet lang, en dat is het handelsmerk van Schlesinger, voordat het weer over fatshaming en fastfood gaat – nog zo’n uitgekauwd onderwerp. Tracey Ashley en Anjelah Johnson-Reyes grossieren eveneens in middelmaat.

Het hoogtepunt van de avond is voor absurdist Margaret Cho, die een bespiegeling over toegenomen geweld tegen Aziatische Amerikanen vakkundig – en op provocatieve wijze – weet te linken aan dat ze haar maar niet in de hens moeten steken met haar droge huid en droge vagina: ‘Dat klinkt net alsof je een ballon opblaast.’ Ook vertelt ze hoe ze tijdens de pandemie, toen ze werd aangezien als ‘Aziaat’ en bang was lastiggevallen te worden, steevast met een smartphone in haar handen over straat liep. Immers, zegt ze: ‘Geweld moet wel worden vastgelegd op video, in het geval dat je nadien een inzamelingsactie wil houden.’ Het is een wrange grap, die pijnlijk genoeg wel is geworteld in de realiteit.

Cho laat zien dat ze met kop en schouders uittorent boven de rest. In een show waarin het gespar en gekibbel van Fonda en Tomlin, naast Cho’s innovatieve grappen, misschien nog wel het meest beklijft en de onomwonden conclusie is: minder coronagrappen alstublieft.