iZombie S3E1: een zombie-vrijstaat in Seattle

Wat maakt iZombie , de voor de Amerikaanse televisiezender The CW geproduceerde serie, zo onweerstaanbaar? De serie uit de koker van Rob ‘Veronica Mars’ Thomas en Diane Ruggiero naar de gelijknamige Vertigo-comic, heeft om te beginnen een fantastisch uitgangspunt: een zombiedetective. Het begint als het leven van de beloftevolle arts-assistent Liv drastisch verandert als ze op een bootfeestje aangevallen wordt en ze een zombie blijkt te zijn. Niet de schuifelende Romero -variant, ook niet de hysterisch rennende 28 Days Later -variant (die – laten we wel wezen – technisch geen zombies zijn), maar een ander soort ondode die redelijk normaal kunnen functioneren.

Liv geeft carrière én haar verloofde op en gaat in een mortuarium werken. Groot voordeel is dat ze hier makkelijk aan haar voedsel kan komen: mensenhersens. Het is het enige middel dat voorkomt dat ze ‘full on zombie’ wordt. Nadeel is dat die hersenen haar herinneringen en gedragskenmerken van de overledenen geven, wat haar in korte tijd onmisbaar in politieonderzoeken maakt. Hoofdrolspeelster Rose McIver doet qua diverse personages neerzetten in een en dezelfde serie niet onder voor Tatiana Maslany in Orphan Black.

Naast de moordzaken die opgelost moeten worden, lopen er nog diverse langere verhaallijnen naadloos door elkaar. Zo zijn daar de zoektocht naar een geneesmiddel, de nodige romantische verwikkelingen, en – met ingang van seizoen drie – een particuliere militaire organisatie die plannen heeft om in Seattle een zombie-vrijstaat te stichten. Het voert de druk nogmaals op: hoe zal de mensheid reageren als ze merken dat er zich zombies onder hen bevinden? Kan een oorlog tussen beide groepen voorkomen worden?

iZombie blijft veel vaart houden en barst van de interessante, goed uitgewerkte personages. De Britse Ravi, patholoog-anatoom en Livs baas, is hierbij een hoogtepunt in een verder toch al uitstekend ensemble. De serie mag dan niet direct op de lach spelen, het is niettemin vaak ongelofelijk grappig waarbij met name de ijzersterke, snedige dialogen vol popculturele referenties onweerstaanbaar zijn. De makers schromen overigens niet om de nodige gorigheid in detail te brengen, waarbij de ‘hersenmaaltijden’ die Liv bereidt qua smakelijkheid niet onder doen voor de haute cuisine in de serie Hannibal.