It Chapter Two: rotclown in de pan gehakt

Regisseur Andy Muschietti verdient een ovatie voor het in twee films en ruim vijf uur vertellen van het verhaal dat Stephen King in zijn befaamde boek in ruim 1400 pagina’s opdiste; It deel twee duurt bijna drie uur, maar hoewel dat een behoorlijk lange zit is, doet de film geheel recht aan het verhaal. Dat verhaal is gewoon vrij uitgebreid en ingewikkeld namelijk. In deel één zagen we hoe een groepje puberjongens - plus een meisje - worstelde met opgroeien, onderlinge relaties, gedoe met ouders, gedoe met terreur door leeftijdsgenoten en gedoe met een bovennatuurlijke clown die in riolen leeft, met rode ballonnen pronkt en je jongere broertje doodbijt. Niet niks, en op Netflix is in It Chapter One te zien hoezeer dat je jeugd bepaalt.

Dit tweede deel speelt zevenentwintig jaar na dato, als de jongeren van toen volwassen zijn en zich de hele episode niet goed meer kunnen herinneren, want dat doet vertrekken uit Derry met je: collectief geheugenverlies. Maar de enige van het groepje die achterbleef in het stadje weet alles nog precies, en roept de groep van destijds terug als clown Pennywise in het heden wederom slachtoffers begint te maken. Het zien van deel één is derhalve een absolute voorwaarde voor het genieten en begrijpen van deel twee.

Het ensemble jonge personages uit het eerste deel is nu volwassen en het kost de goedgekozen volwassen cast enige moeite om eenzelfde niveau van kameraadschap en persoonlijkheid te etaleren als de jongeren van destijds, die gelukkig vaak in flashbacks aan bod komen in scènes over gebeurtenissen die we in deel één niet te zien kregen. Vooral Jessica Chastain als het roodharige meisje Beverly en Bill Hader als de volwassen Richie (als jongere versie gespeeld door Finn ‘ Stranger Things ’ Wolfhard) zijn uitstekend gecast. De sfeer is zo ziek als het maar zijn kan, zie bijvoorbeeld de ontmoeting van de volwassen Beverly in haar ouderlijk huis, met de ongezellige nieuwe bewoonster aldaar:

Net als in deel één bouwt regisseur Muschietti de spanning rustig op. Hij leunt daarbij iets te nadrukkelijk op jumpscares, maar voert deze met zulke onrustbarende beeldtaal uit dat je hem dat graag vergeeft. De verwijzingen naar andere films - The Shining, The Thing , Alien - zijn een bonus voor genre-fans. Heel verrassend is It Chapter Two niet voor wie het boek al kende - Stephen King zelf heeft een vermakelijke en ongebruikelijk lange cameo - maar deze teloorgang van de clown en de overwinning van kameraadschap is prachtig in beeld gebracht. Hulde ook voor Bill Skarsgård (Allegiant, Hemlock Grove), die clown Pennywise een (bijna) geloofwaardige en zelfs ietwat tragische persoonlijkheid geeft. Iedereen die genoot van deel één en zit te wachten op nog meer excessieve gruwelen, spoedt zich naar de bioscoop voor deze finale.