Interview: Willie Wartaal (Lowlands)

Je hebt grijze haren in je baard.
Ik vind het wel tof staan. Jij niet?

Jazeker. En het geheel oogt ook verzorgd. Kam je ’m?
Niet echt, dat laat ik altijd bij de kapper doen. Ik was mijn baard wel met shampoo.

Glans & Krul?
Ik pak altijd een fles van m’n vriendin, die heeft er heel veel. Dan denk ik: o ja, deze doe ik vandaag.

Aldus Willie Wartaal, geboren Olivier Mitshel Locadia, opgetekend in het Filmhuis in Den Haag, de stad waarvoor hij drie jaar geleden Amsterdam verliet. Voor de liefde. Best romantisch, al vindt hij zelf van niet, maar zij – naamloos want ‘ze heeft niks met dit alles’ – komt er vandaan en hoewel Den Haag best oké is, had hij zelf eigenlijk andere plannen.

‘Luister, ik zou het liefst in een bos wonen. Met een klein huisje erbij waarin ik een studio kan maken, en misschien nog eentje voor als er mensen langskomen. Maar dat vindt mijn vriendin eng. Dat is waar mensen verkracht en vermoord worden, denkt zij. Ik vind niet dat mensen zo dicht op elkaar als ratten in een stad horen te wonen. Dus ik was aan het kijken naar een huis met grond eromheen, maar ze wilde het echt niet.’
[blendlebutton]
Dus nu wonen ze in de buurt van het Ado-stadion. Een mijlpaal voor iemand die nooit Amsterdam uit wilde (‘Voor wat dan?’), en zo is er sinds de start van zijn leven als Willie Wartaal wel meer ingrijpends gebeurd. Hij kreeg afgelopen februari een dochter, Daia. Een week later ging zijn moeder dood (‘Ik ben blij, ze was al heel lang ziek en eenzaam’). Twee goede vrienden overleden, de ene zat in de MH17, de andere aan een overdosis. En vorig jaar vierde De Jeugd van Tegenwoordig zijn tienjarig bestaan. Een album, een boek, een eigen Volkskrant Magazine , Lowlands natuurlijk, grootser dan ooit, kólken in die tent, man man.

En dit jaar heeft Willie Wartaal een decenniaal privéfeestje, al weet hij dat zelf niet. (‘Serieus, is het tíén jaar geleden?’) Vanaf 19 augustus co-presenteert hij bij de VPRO voor de – ‘O dat weet ik ook niet, de derde of vierde keer of zo’ – Lowlands, iets wat hem gemakkelijker afgaat dan zijn eigen talkshow Wartaal in 2006, voor BNN. ‘Ik was toen nog niet goed genoeg, ik wist niks. Ik kende alleen Henny Huisman en André van Duin. Maar ik vond het wel heel leuk om te doen en heb er veel van geleerd.’

Het was een goed idee, een talkshow voor jongeren, gepresenteerd door een jeugdige held. De opnames ware in een loods in Zaandam, met verschillende onderdelen – live kunst, een datingshow, een golfbaan, een dubbele eco-toilet omgebouwd tot biechtstoel – en verschillende kandidaten. Het lokaal geronselde publiek bestond uit tieners die blowend, rokend en met flessen drank hun zaterdagochtend kwamen stukslaan. Femke Halsema kwam, maar liep halverwege kwaad weg toen een jongen in het publiek vroeg of ze in Playboy zou verschijnen. (‘Dat vond ik dom, ze is politica en moet toch juist altijd een gesprek aangaan’), freefighter Gilbert Yvel (‘Ik heb hem stiekem ge-sms’t met de telefoon van de redacteur dat ze hem leuk vond haha’), en Hans Teeuwen. Dat fragment, waarin hij het biechthokje probeert te slopen en een groepje totaal verbijsterde jeugd een Teeuwen-esk dansje probeert te laten doen, ging viraal.

Hoe had je hem gestrikt?
Ik was met een vriendinnetje van mij, Justine, thuis aan de drugs. Daarna kwamen we op een feestje met allemaal bekende Nederlanders, en daar was Hans Teeuwen. Dus ik praatte met hem, echt een heel leuke gast. Toen liep ik weg en zei Justine: ‘Weet je wel wie dat is? Hans Teeuwen!’ En ik zei: ‘Oké, tof, wie is dat?’ Ik kende toen niemand hè. Dus zij vertelde over hem en ik zei: ‘Is dat misschien een goeie voor mijn tv-programma? Jaaa. Dus ik terug naar Hans: ‘Ik heb een tv-programma, je moet een keer langskomen.’ Vond-ie goed. Toen zijn we nog met z’n drieën naar mijn huis gegaan en hebben nog meer drugs gebruikt en hadden we echt een tof gesprek. Hij vertelde veel over zichzelf. Dus ik dacht: dat interview gaat heel tof worden. Maar ik denk dat hij daarom tijdens de opnames de boel ging saboteren, omdat hij niet goed durfde. Ik wist echt niet wat ik moest doen, maar achteraf was het fantastische televisie.

Ik las dat je graag Zomergasten wil presenteren.
Ja, dat vind ik echt een tof concept. Langzame tv, ik houd ervan. Maar pas over een paar jaar, want ik wil eerst nog veel muziek maken en geld verdienen. Want voor Zomergasten kan ik denk ik maar iets van 3000 euro per aflevering vragen?

Ik heb geen idee.
Zoiets. Maar dan doe ik er wel gratis alle promotie bij, op Twitter en zo. (Grote grijns)

Wie zou je willen interviewen?
Dat zie ik dan wel, ik weet het nog niet. Hans Teeuwen. En tegen die tijd heb ik twee grijze banen in m’n baard – zie je dat het die kant op gaat, kijk hier. Toch? – en dan kan ik tijdens het praten daaroverheen strijken.

Als we het dan toch over de zwaardere mediathematiek hebben: jij bent een van de weinige donkere BN’ers die zich nooit mengt in het zwartepietendebat. Of in discussies over discriminatie in het algemeen.
‘Nee, daar kan ik me nou echt niet kwaad om maken. Als blanke mensen zich bruin schminken, dan denk ik niet: hé, ze doen mij na. Het zijn gewoon blanke mensen met bruine schmink op hun gezicht. Moeten zij weten. Negers zijn ook racistisch. Surinamers noemen Hindoestanen ‘koelies’ (sjouwer, red.), die hebben het nooit over ‘Hindoestaande mensen’. En Afrikanen zijn Bokoes (stinkvis, red.). Maar als blanken zich bruin schminken, is er opeens iets heel ergs aan de hand. Je moet niet vergeten dat je een minderheid bent in een land van blanken.

En over racisme… Laten we een willekeurig woord nemen: ‘kankerneger’. Ik voel me niet aangesproken als iemand me zo noemt, en bovendien heb ik ook geen problemen met dat woord. Racisme is een plek in je eigen hart. Dus als iemand iets tegen je zegt en dat vind je vervelend, dat moet je bij jezelf nagaan waarom. Voor mij zijn het gewoon woorden.

Is jou ooit gevraagd om wel je stem te laten horen?
Nee. Of misschien wel. Nee, volgens mij niet. Het probleem ligt vooral bij de media, zij gaan er steeds weer mee aan de haal en dan blijft het een ding. Dat is hetzelfde met… wacht, ik heb gisteren iets geretweet van De Correspondent , ik zoek het even op. Hier, dit artikel: ‘President Trump, premier Wilders – het wordt tijd om te wennen aan die woorden’. En dan schrijft die jongen van De Correspondent : ‘Het zijn stuk voor stuk opgeblazen ego’s die zelfspot noch schaamte kennen. En juist daarom kunnen veel journalisten geen genoeg van ze krijgen. De narcist in de mediacratie is als de seksverslaafde in het bordeel.’ En daarmee doet hij toch ook precies hetzelfde? Hij gaat er óók weer over schrijven. Dat is dom.

Word jij als nieuwe vader niet helemaal gek van de zorgen?
Nee, want mijn vriendin doet eigenlijk alles.

Ik bedoel eigenlijk over de toestand in de wereld
Ik bekijk het van dag tot dag. Vandaag lacht Daia, dus dat is goed. En mijn schoonmoeder heeft een huis op de Kaapverdische Eilanden, dus als het moet kunnen we vluchten naar een redelijk veilige plek als de bom valt.

Je zei ooit in een interview dat je hoopte op een zoon. Maar je kreeg een dochter.
Dat leek me makkelijker. Want als je zoon een schooier wordt, dan is het niet erg als hij een keer een nachtje op het Centraal Station moet slapen. Maar als je dochter dat moet, dan wordt ze misschien wel verkracht.

Meer zorgen.
Dat denk ik wel ja. Maar een meisje is ook tof hoor. Ze gaat heel jong op een vechtsport zodat ze jongens kan beuken, en ik moet ook veel met haar praten en vaak zeggen: luister meisje, jongens zijn niet te vertrouwen, die willen je alleen maar neuken, zorg dat jij de baas bent.

Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.
Precies. Jongens zijn sukkels, dat moet ik gewoon elke dag tien keer tegen haar zeggen.

Het is wel even een ander ritme voor je.
Ik vind het moeilijk om rond twaalf uur te denken: ik moet nu naar bed, want om zes uur komt ze sowieso; haar ritme is hét ritme. Maar het is ook wel leuk, want dan heb ik al heel veel gedaan en is het pas negen uur ’s ochtends, haha!

Heb jij papadagen?
De woensdag. Bas (Bron, het vierde lid van DJVT, red.) had ’m al heel lang op die dag, dus dat leek me praktisch. Nu zitten we vooral thuis samen te chillen, ze is pas vijf maanden. En dan straks kunnen we samen dingetjes gaan doen. Ik zit wel elke dag met haar achter de piano, – deng deng deng – en soms gaat ze erbij zingen – ‘neeehhhh’. Ik vind het leuk, vader zijn. Ik ga proberen niet te veel van mijn dochter te verwachten en ik ga ook heel veel geld verdienen, zodat ze niet heel veel hoeft te kunnen. Dat áls ze iets kan, het mooi meegenomen is, maar dat het niet per se hoeft.

Hm.
Ambitie is super overschat en echt iets van deze kant van de wereld. ‘Ik moet kunnen werken, anders word ik helemaal gek’ – dat zijn uitspraken van gebrainwashte mensen.

Zeven dagen per week thuis zijn met een baby is anders best pittig.
Ja, maar jij bent een blanke vrouw. Er zijn mensen die het heerlijk vinden om de hele week te chillen met hun kind. Dat is het ding: ik ken iemand die een keer naar een kippenboerderij ging en toen een kip redde omdat het zielig was. De kip werd in de tuin gezet en het enige wat hij deed was eten, eten, eten. En na zes weken viel-ie om, dood. Dat was het leven van de kip. Die was gewend aan de hele tijd dat ene doen. Dat hebben wij ook: oooo, ik moet werken, anders word ik gek.

Jij toch ook?
Ja.

En jij bent een zwarte man.
Daarom werk ik ook net een beetje minder. (Wartaal-grijns).

Je zei vorig jaar in ‘Esquire’: 'Ik ben 32, ga superlekker en ben de baas van de wereld; misschien is het allemaal wel ergens goed voor geweest.’ Wat bedoelde je met ‘allemaal’?
Waarschijnlijk mijn jeugd en mijn moeder of zo. Daar willen journalisten het altijd over hebben. Laatst zat ik bij AT5 samen met André Kuipers. Hij vertelde allemaal toffe dingen over de ruimte en toen hij zijn verhaal had gedaan zei de interviewer tegen mij zoiets van: ‘Maar jij hebt óók heel veel meegemaakt.’ Gingen we weer. Ik ben daar wel klaar mee, want ik ben meer dan alleen mijn verleden.

 

[/blendlebutton]