Interview met Rob Trip

Hoewel hij tijdens het presenteren van het journaal geen emoties mag tonen, is Rob Trip (1960) thuis de huiler. 'Ik huil echt bij alles op tv.'

De dag voor dit interview verschijnt een klein nieuwsbericht: het NOS-Journaal wordt gezien als betrouwbaarste nieuwsbron
en Rob Trip blijkt uit datzelfde onderzoek gezien te worden als betrouwbaarste nieuwsjournalist. Maar van persoonlijke felicitaties wil Rob niks weten. ‘Jaaaa. Ja oké, maar een gedeelde eerste plaats met Annechien Steenhuizen hè,’ om meteen daarna te benadrukken dat er iets mis zou zijn met het Journaal als ze onderaan zouden bungelen en dat het toch vooral gaat om de betrouwbaarheid van het Achtuurjournaal en dus van alle makers, níét alleen hij. Nou oké, dán wil hij schoorvoetend het compliment in ontvangst nemen.

Ik ga het toch over jou maken, want misschien komt het wel door het volgende: in een ‘Volkskrant’-artikel, dat in 2009 verscheen omdat je begon als anchorman bij het ‘Journaal’, werd een aantal collega’s gevraagd hun licht op jou te
schijnen. Woorden die vielen waren ‘likeable’ en ‘authentiek’.
Hmmm.

Of deze: ‘Hij komt misschien een tikje ouderwets over. Ik vind dat niet erg. Er wordt zoveel geschreeuwd in dit land;
de rust die Rob uitstraalt is weldadig.’ ‘Hij is een van de weinigen in Hilversum die zijn ego beheerst.’
Hm. Ja. Dan kun je dus toch nog een eind komen, als je geen ego hebt.

Is dat geen treurige conclusie, dat er kennelijk weinig rustige, authentieke mediagezichten zonder ego in Nederland zijn?
Als je je eigen naam in een decor geprojecteerd wilt zien, dan moet je niet bij de NOS werken. Wij maken nieuwsprogramma’s en daarin is de presentator ondergeschikt. Ik loop hier al een tijdje rond en dat ik het zo naar mijn zin heb, zegt dus kennelijk iets over hoe ik ben. Daarin ben ik niet veranderd sinds 2009. Maar dat er in Hilversum – en daarbuiten – een aantal mensen rondloopt dat geen leven heeft als ze niet op tv zijn, lijkt me duidelijk.

‘Ik heb een broertje dood aan mensen die zich aanstellen’ – jouw woorden. Ligt dat ook in die lijn?
Daarmee bedoel ik inderdaad types met een groot ego. Ik vind dat mensen die heel veel kunnen, zich wel een beetje
mogen aanstellen. Daar heb ik zelfs een zwak voor – en nee, ik ga geen namen noemen. Maar het vervelende is dat de meeste aanstellers helemaal niks kunnen. Die combinatie is onverdraaglijk.

Het is een businessmodel, tegenwoordig.
Aanstellen? Ja. Zonde.

Vind jij jezelf saai, in vergelijking met collega’s?
Nee.

Goed. Je hebt een podcast gemaakt over de Februaristaking. Waarom juist dat onderwerp?
Het is het enige, openlijke verzet tegen de jodenvervolging geweest – where ever in Europa. Dus dat is uniek. En verder zitten
er wel duizend interessante aspecten aan. Voor de staking, in het eerste oorlogsjaar, dachten nog veel Nederlanders, ook de joden: nou ja, het is vervelend, zo’n bezetter. Maar door deze staking werd duidelijk wat de Duitsers voor ogen hadden: onderdrukking en vervolging. We gaan veel doen in de vijf afleveringen. De aanleiding van de staking was de dood van een NSB’er, die de Duitsers aangrepen om een grote razzia te organiseren. En het heel rare idee van een staking in oorlogstijd, daar zit ook weer een heel verhaal aan vast.

Wat is jouw fascinatie voor de oorlog?
Hoe meer je ervan weet, hoe minder je ervan begrijpt. Een cliché, maar wel waar. Hoe is het mogelijk dat een heel land
achter een gek is aangelopen? Dat er werd geloofd in zoiets als een Untermensch? De Holocaust? Daar is geen antwoord op te vinden, maar toch wil je doorzoeken om het te begrijpen.

Een criticus zou kunnen zeggen: wéér een programma/boek/podcast/documentaire over de oorlog, we zijn tachtig jaar verder. Alsof er niet ook andere belangrijke dingen zijn gebeurd. Maar Nederlanders blijven erdoor gefascineerd.
De Holocaust is een moreel ijkpunt in onze geschiedenis. Al die belangstelling lijkt me vanzelfsprekend. Bovendien blijven er
nieuwe verhalen boven komen, waardoor die jaren nog meer tot de verbeelding gaan spreken. Ken je die iconische foto van de Februaristaking, waarop een groepje mannen op de knieën zit, met hun armen omhoog? Ik heb voor deze podcast met de dochter van een van hen gesproken, ze is inmiddels 84. Haar verhaal maakt die foto opeens levend. Nog iets wat veel mensen niet weten: Hitler en Stalin hadden aan het begin van de oorlog nog een pact gesloten. Dus voor de communisten was Hitler toen nog niet de vijand. Maar de communisten organiseerden wel de staking, waarmee ze dus ingingen tégen het hoofdkantoor in Moskou. Zo blijf je leren.

Er zijn in het afgelopen coronajaar wat paralellen getrokken met de oorlog: het opgesloten zitten, de avondklok, er vallen
termen als fascisme en iemand die de politie belt omdat de buren te veel mensen op bezoek hebben, wordt een NSB’er
genoemd. Wat vind je daarvan?
Wat moet ik ervan zeggen? Mensen die tegen de coronamaatregelen zijn en daarom met een Jodenster op hun kleren lopen… Als je ook maar iets van de Tweede Wereldoorlog weet, is dat het absurde in het kwadraat.

Zou je het durven, staken in oorlogstijd?
In de podcast wordt duidelijk dat veel stakers niet wisten wat ze zou overkomen. Een paar maanden ervoor was er ook
al gestaakt, in een staalfabriek in Amsterdam. De arbeiders hadden daarna nota bene loonsverhoging gekregen. Met wat wij nu weten…  Ik stel mezelf die vraag natuurlijk ook, maar ik kom er niet uit. Ik houd natuurlijk ook heel veel van de mensen om mij heen.

Die liefde voor je gezin is iets waarover je je vrijelijk uitspreekt  in interviews. Terwijl je tegelijkertijd iemand bent die liever buiten de spotlights blijft.
Ik houd mijn privéleven graag privé. Ik wil best wat vertellen, maar dan wil ik niet dat het hele interview alleen daarover gaat.


Lees verder in VARAgids 8 vanaf pagina 8.