Interview met Nynke de Zoeten

Interviews geven lijkt niet je lust en je leven. Helemaal niet, haha. Ik ben beter in interviewen dan in geïnterviewd worden. 

En in geïnterviewde spelen. Ik begreep dat jij net deed alsof je Wopke Hoekstra was zodat Jeroen Wollaars zijn interview met hem in aanloop van de Tweede Kamer verkiezingen kon oefenen. Ja, ik had een goede Wopke in huis. Op een gegeven moment ben je zo tot in de puntjes voorbereid, dat je wel weet wat iemand wanneer gaat zeggen. En dat bleek ook. Behalve dan dat hij sommige dingen uit zijn eigen partijprogramma niet wist. Ik had het idee dat ik zijn partijprogramma beter kende dan hij. Maar dat merk ik vaker. Als ik met een onderwerp bezig ben, duik ik daar helemaal in

en lees ik daar alles over, en als je daar vervolgens iemand over bevraagt die duizend onderwerpen op zijn bordje heeft, dan heb je soms een informatievoorsprong op diegene, terwijl het eigenlijk zijn verhaal is.

Je oud-collega Ron Fresen zei in zijn afscheidsinterview dat hij zich steeds meer was gaan ergeren aan de politiek. ‘In de debat- ten is het alleen maar klatsj klatsj boem, boem, je liegt, je bedriegt, het is een schande, het is een blunder en je moet weg’, zei hij. Het ging volgens hem steeds meer om de beeldvorming en steeds minder om het vinden van oplossingen voor problemen. Herken jij dat? Als je eenmaal besluit om te stoppen, krijg je eerder dit soort contemplatieve gedachten, denk ik. Het is iets van alle tijden dat het er zo aan toegaat, alleen wordt het nu heel erg uitvergroot door alle sociale media die er als het ware een megafoon op zetten. Ik vind de huidige politieke situatie vooral heel onbestemd. Je hebt kabinetsleden die elkaar eigenlijk niet meer vertrouwen en je hebt geen idee waar het heengaat.

Zie je dat onderlinge wantrouwen ook terug in de Haagse wandelgangen? Ja. Het was altijd zo dat politici die elkaar
in de plenaire zaal bevochten, daarbuiten prima met elkaar om konden gaan, maar nu merk ik dat er achter de schermen meer over elkaar geroddeld wordt. Dat zijn vooral ook de mensen achter de politici. Het is natuurlijk niet heel vertrouwenwekkend dat de medewerkers van partijen die samenwerken zitten te roddelen. Dat is een teken dat het niet goed zit in de coalitie. 

Onlangs bleek uit een rapport van de Universiteit Utrecht dat de sociale veiligheid van ambtenaren, fractiemedewerkers en Kamerleden te wensen overlaat. Er was sprake van kleinerende opmerkingen, pestgedrag, discriminatie, intimidatie en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Verbaasden die bevindingen jou? De druk en de behoefte om te scoren is natuurlijk heel hoog, in die zin verbaasde het me niet. Het pest-gedrag verbaasde me wel, maar misschien vind je dat bij elke organisatie waarnaar je onderzoek doet.

Jij had zelf een behoorlijke clash met denk-fractievoorzitter Farid Azarkan. In Nieuwsuur bracht je naar buiten dat hij positief getest was op corona en desondanks naar de Tweede Kamer ging. Daarna maakte hij jou uit voor leugenaar. Hoe ga je daarmee om? Hoe hij reageerde vond ik wel vrij heftig. Ik had heel goede bronnen die beweerden dat hij positief getest was en toch naar de installatie-vergadering was gegaan. Daar heb ik hem zonder camera mee geconfronteerd. Eerst ging hij het ontkennen, daarna beweerde hij in een tweet dat hij tegen mij had gezegd dat hij later twee keer negatief testte. Dat was gewoon niet waar. Toen ik dat op Twitter zei reageerde hij met: ‘Je liegt dat je barst! Jokkebrok’. Vervolgens blokte hij me op Twitter. En nog altijd kijkt hij mij liever niet aan. Dat iemand zo glashard liegt, vond ik wel schokkend. Ik had een collega meegenomen naar het gesprek met hem, dus ik was er wel blij mee dat ik een getuige had. Ik denk dat hij zelf in zijn eigen leugen is gaan geloven.

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 19.