Interview met Nadia Zerouali

‘Hallo? Zie je mij? En nu? Wacht, ik hang op en bel je terug!’
Een minuut later, nu wel met beeld en geluid: ‘Dit gebeurt dus de hele tijd. Misschien heeft mijn wifi ook corona.’

Daar zit ze weer, het scherm opgevuld met krullen, een ‘Nee joh, het gaat lekker’ op de vraag of ze het al zat is, dat binnen zitten wachten. Nou, behalve dan ‘dat ik straks wel serieuze kapper- en nagelproblemen heb, haha,’ en dat de agenda voor de komende weken van overvol naar niks nada nakkes is gegaan. ‘Binnen twee dagen was alles afgezegd. Maar ik heb geen stress. Mensen reageren altijd verbaasd dat ik nog in Almere-Haven woon – de meesten wonen liever íéts minder saai en burgerlijk – maar ik heb serieus een lage hypotheek. Daardoor kan ik het nu een tijdje uitzingen. Ik zie allemaal vrien- den om me heen met financiële stress en buikpijn door corona, ik ben zó blij dat ik daar geen last van heb.’ Grote grijns: ‘Ik vind het nog steeds een mega slimme actie van mezelf dat ik nooit ben verhuisd.’

Op 24 april begint de ramadan. Dat wordt wel een rare. Bizar!
Wat wordt de grootste uitdaging? 
Dat ik niet met mijn vrienden en familie de iftar (de maaltijd na zonsondergang, red.) kan doen. Ik ben dit jaar echt helemaal alleen.

Doet je zoon niet mee? 
Nee, hij heeft er helemaal niks mee. En dat vind ik prima, want hij mag van mij zelf kiezen hoe hij wil leven. Ik ben wat dat betreft echt een Hollandse moslim. Mijn ouders zijn juist Marokkaanse moslims, zo van: je bent Marokkaan, dús je bent moslim en je doet bepaalde dingen omdat het zo hoort. Geen twijfel over mogelijk.

Je hebt zelf wel getwijfeld.
Zeker, en daarbinnen heb ik uiteindelijk mijn eigen pad gekozen. Ik heb bijvoorbeeld een flinke periode niet meegedaan met de ramadan, want ik dacht: waarom zou ik vasten, terwijl ik niet eens weet of ik in Allah geloof? De laatste jaren vind ik het juist wél fijn. Niet omdat ik opeens heel religieus ben geworden, het heeft meer te maken met een grotere behoefte aan spiritualiteit en zingeving. En daar past de ramadan heel goed bij. Want ik ben van het eten, en van verbinding zoeken via eten, daar draait mijn hele leven om. Tegelijkertijd staat die maand ook in het teken van een reis naar binnen, de introspectie.

Een beetje wat iedereen nu tijdens deze crisis aan het doen is, noodgedwongen. 
Ja! Op jezelf aangewezen zijn, aan een ander moeten denken, een zin- niger invulling geven aan je leven omdat niet alles kan: dat is wat de ramadan doet – en corona. Misschien dat niet-moslims nu beter snappen waar het zo’n maand om gaat. We voeren alle- maal een soort jihad. En dan bedoel ik niet de variant die is gekaapt door terroristen, maar de oorspronkelijke betekenis: een innerlijke strijd.

Lees meer in VARAgids 17 vanaf pagina 8.