Interview met Mitra Nazar

‘Ik neem je even mee op een zoektocht door Istanbul,’ zegt Mitra Nazar (42) nadat ze zojuist – zoals iedere zaterdagochtend – haar zevenjarige dochter naar de Nederlandse school in Istanbul heeft gebracht. ‘Ik loop nu rond in de buurt van haar school, op zoek naar een park dat hier ergens moet zijn. Er wordt hier alleen overal gebouwd, dus het is één grote chaos. Ah, daar is het park. Dat is wel grappig aan deze stad: het is één grote betonnen chaos met 16 miljoen mensen, maar op de gekste plekken beland je ineens in een oase van groen. En dan wordt het ook meteen helemaal stil.’

Ik hoor een vogeltje

Ja, de lente lijkt eindelijk begonnen, het is hier nu stralend zonnig.

Wel bijzonder dat ze in Istanbul een Nederlandse school hebben.

Ja, er is genoeg animo voor een Nederlandse zaterdagschool onder Nederlandse Turken die hier weer zijn komen wonen. En onder mensen zoals ik, die hier voor werk zijn. Hiervoor was ik correspondent op de Balkan en was er geen optie voor mijn dochter om Nederlands te leren, behalve van mij, maar dat is lastig om vol te houden. Ik ben niet altijd thuis en mijn partner is Brits, dus die spreekt Engels met haar. En door de week gaat ze naar een internationale school, waar de voertaal Engels is. Mijn dochter spreekt ook nauwelijks Turks.

Hoe heb jij het Turks onder de knie gekregen?

Het is een moeilijke taal. Ik heb les en het gaat langzaamaan vooruit. Ik begrijp een hoop, maar ik werk gelukkig met een Turkse producer; zij is mijn steun en toeverlaat en ook mijn tolk. Samen met haar en mijn cameraman vormen we een vast team, dat is heel fijn. Met zo’n aardbeving, bijvoorbeeld, is het echt veel waard dat je op elkaar ingespeeld bent.

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 16.