Interview met Danny Ghosen

Danny Ghosen kijkt veel op zijn telefoon. En om zich heen, in de tijd dat we in gesprek zijn. Achter zich hoeft hij niet te kijken: daar is de ingang van de Amsterdamse Noorderkerk, maar die is dicht op deze donderdagochtend. Zijn ogen gaan van links naar rechts, van rechts naar links en dan weer naar zijn telefoon. Misschien is hij verveeld of heeft hij het druk. Soms kijkt hij je aan: lange wimpers, bruine ogen en vooral een opvallend wit en recht gebit. Misschien is hij gewoon op zijn hoede. Toen hij koffie bestelde bij een café aan het plein zei hij dat het ‘grimmiger en grimmiger wordt’ de journalistiek. Hij is tv-journalist, valt op met zijn programma’s op het scherp van de snede, waarbij hij ‘op journalistieke wijze verslag doet van problemen en spanningen in Nederland op plekken of bij groepen die doorgaans moeilijk toegankelijk zijn’: dan weer is hij bij een demonstratie tegen 5G, een volgende keer spreekt hij drill-rappers, of steekt hij zijn neus in een strenggelovige gemeenschap. Zijn instrumentarium: wie, wat, waarom en hoe. De basale vragen die je leert als journalist heeft Ghosen tot kunst verheven. En het werkt.

Heb je al langer last van die grimmigheid, of is het erger geworden nu met de pandemie?
Sommigen van mijn collega’s worden al jaren lastig gevallen, zelf heb ik het idee dat het de laatste tijd extremer wordt.

Is het persoonlijk?
Dat niet per se. Er worden ook technici lastig gevallen, camera- en geluidsmensen bijvoorbeeld. De media in het algemeen zijn de vijand.

In Danny op straat ga je langs allerlei groeperingen, van mensen die niet geloven dat het corona-virus bestaat, tot anti-abortus-activisten en makers van drill-rap. De meesten komen slecht uit hun woorden en de rede lijkt vaak ver te zoeken.
Deze demonstranten hebben een boodschap, of je het daar mee eens bent of niet. Het is een diffuus gezelschap, bestaande uit individuen die boos zijn op alles en iedereen tot hen die zich echt zorgen maken over de lockdown of die de democratie in het nauw zien raken en een nieuwe wereldorde op zien komen. Het zijn figuren die veel op sociale media zitten, op Facebook en Instagram. Als je in die tunnel zit dan word je door Facebook en Google gevolgd: klik je op een filmpje en vervolgens op nog een filmpje van dezelfde orde dan weet het algoritme precies wat je leuk vindt en dan krijg je steeds meer van dat soort filmpjes. Je vermoedens worden telkens bevestigd. Vervolgens ontmoet je medestanders die hetzelfde denken. Een self fulfilling prophecy.

Lees verder in VARAgids 47 vanaf pagina 8.