Interview: Eva van de Wijdeven en Teun Luijkx (A’dam - E.V.A.)

 

Eva: A’dam-E.V.A. is al lang in mijn leven: zeven jaar geleden, toen ik een jaar of vijfentwintig was, namen we het eerste seizoen op. Sindsdien is A’dam-E.V.A. part of my life en ik heb er ook veel vrienden aan overgehouden. De makers, crewleden, Teun.

Teun: Toen we begonnen met het eerste seizoen kwam ik net van de Toneelschool. Als je naar die serie kijkt, zie je zeven jaar van mijn leven voorbijkomen. A’dam-E.V.A. heeft voor mij zo veel deuren geopend, eigenlijk alles in gang gezet. Dankzij die serie heb ik veel toffe mensen leren kennen. Het heeft zowel mijn professionele leven áls mijn persoonlijke leven verrijkt heeft. Eva en ik dachten meteen: wij gaan goede vrienden geworden. Nou, dat is gelukt. Met regisseur Norbert (ter Hall, red.) en scenarist Robert (Alberdingk Thijm, red.) ben ik ook goed bevriend geraakt; we eten weleens samen of gaan naar de film.

 

[blendlebutton]

Eva: Het clubje waarmee we de serie maken is klein, we staan hooguit met een man of 13 op de set, waardoor we heel hecht zijn. ‘Het is net een grote familie’, zeggen mensen vaak als ze een film aan het draaien zijn. Bij ons is het meer: we zijn een gezinnetje.

Teun: Eva is een intuïtieve actrice. Zij speelt op zo’n manier, dat je vaak niet eens kan uitleggen waarom het zo goed is. Het klopt, wat zij doet. Ik weet niet hoe ze het klaarspeelt. Sommige acteurs zijn heel technisch, die weten precies welk blikje en welk loopje ze er wanneer uit willen gooien. Eva dóet het gewoon, en het is altijd goed. Zeker in dit derde seizoen overtreft ze zichzelf, terwijl ze in die eerste twee ook al fantastisch was. Soms zit ik met open mond naar haar te kijken.

Eva: De stad speelt de hoofdrol in A’dam-E.V.A. : dat is het concept waarmee de serie gemaakt wordt. We filmen middenin de stad, tussen het gewone leven door, geen afgezette locaties. Dat is heel vrij. Als we filmen, proberen we zo min mogelijk op te vallen. Wij weten dat we aan het filmen zijn, terwijl de mensen om ons heen dat niet eens doorhebben. Dan staat de camera bijvoorbeeld ergens op een dak. Wij hebben wel contact met elkaar, met portofoons, en we seinen. Ook dat schept een band, alsof we samen met een geheime operatie bezig zijn.

Teun: Het werkt goed, omdat je je letterlijk middenin het leven bevindt, maar soms is het ook lastig. Als je een hele mooie take aan het opnemen bent en er voorbijgangers in de camera staan te staren. Of er rijdt precies op het verkeerde moment een auto voorbij. Maar toch denk ik niet dat je élke serie zo zou kunnen draaien, maar voor A’dam-E.V.A. levert het heel veel op. Ik ga op de fiets naar mijn werk. Dat komt niet zo vaak voor als je aan het filmen bent. Je trekt je kloffie aan en dan begint de dag. Potje filmen. We kennen elkaar allemaal door en door, dat maakt het bijna achteloos hoe we werken. Die vanzelfsprekendheid zie je volgens mij terug.

Eva: Ik ben heel erg gesteld op Eva, mijn karakter. Het is een rol die in mij is gaan zitten. Stel, puur hypothetisch, we zouden over een aantal jaar nog iets met A’dam-E.V.A. gaan doen, dan ís dat karakter er gewoon, het zit in mij. Dat is zo gegroeid. Er is een deel van haar dat erg op mij lijkt. Ze is heel erg zichzelf, ik ben dat op mijn manier ook.

Teun: We hebben shit meegemaakt, er is een kind waarvoor gezorgd moet worden, we zijn – kortom – echt dertig. Zij draagt die leeftijd zo mooi.

Eva: Het is voor een acteur heerlijk om Roberts teksten te spelen: die man kan zo geniaal dialogen schrijven. Ik speel zijn teksten al vanaf mijn allereerste begin als actrice, sinds Dunya & Desie. Grappig, dat overkomt ons een beetje, want ik was absoluut niet de beoogde actrice om Eva te spelen. Oorspronkelijk zouden Adam en Eva wat ouder zijn, en bovendien: voor Robert was ik Desie. Dus helemaal geen optie om als Eva op te treden. Maar ja, ze gingen wat jonger casten en Norbert zei: ‘We moeten Eva toch ook maar eens langs laten komen.’ Tijdens die casting gebeurde er iets tussen Teun en mij dat ze toch voor mij hebben gekozen. Ik ben ze daar enorm dankbaar voor.

Teun: Norbert weet heel goed wat hij wil zien. En is goed in mensen sturen, op een onnadrukkelijke manier. Soms doet hij dat door iemand een klein beetje uit het lood te slaan: je moet in een scène als acteur een glas pakken, uit een kast. Dan zou Norbert kunnen beslissen om stiekem, vlak voor die scène, het glas ergens anders neer te zetten. Dan ben je ontregeld, als acteur, maar je zit ook meteen in het moment. Norbert houdt van de imperfectie. En daar gaan de verhalen van Adam en Eva ook over: hoe imperfect we allemaal zijn, hoe onaf. Niemand heeft de waarheid in pacht in deze serie, we rommelen allemaal wat aan.

Eva: Ik heb nog wel eens een flard van seizoen 1 teruggezien – dan zie je dat Teun en ik nog superkleine groentjes waren, haha! We zijn nu een paar jaar verder. Omdat we er minder schattig en jong uitzien, maar ook omdat we anders spelen. Het zit allemaal zo prachtig in elkaar, dit derde seizoen. Er worden alleen maar kadootjes weggegeven.

Teun: Voorlopig zijn de verhalen wel even verteld, we zijn een beetje rond. Het derde seizoen heeft echt een einde. In die drie seizoenen hebben we dan wel zo’n beetje alles meegemaakt. Maar ik heb nog wel de stille hoop dat we over een jaar of tien nog eens gaan kijken: hoe zou het met ze zijn? Dat zou heerlijk zijn.

Eva: Het is het einde van de trilogie, maar ik zou het heerlijk vinden als we ooit nog iets met Adam en Eva te doen. Gewoon, om te kijken wat er van ze geworden is. Misschien kunnen de pleegkinderen een nieuwe reeks krijgen! Want het is een serie als het leven zelf.

[/blendlebutton]