Interceptor: knullig maar onderhoudend

Actrice Elsa Pataky, onder meer bekend van Furious 7 , speelt in Interceptor de Amerikaanse legerofficier JJ Collins die na een aanvaring met haar overste – een handtastelijke generaal – als een soort straf belandt op een raketlanceerplatform in de Grote Oceaan. Daar moet ze de Verenigde Staten beschermen in het geval wanneer de Russen nucleaire raketten afvuren op Amerikaanse steden. De afweerraketten op het platform heten – zie de titel – interceptors. Maar in het geval van de film zijn de good guys , die in de middle of nowhere democratie en vrijheid waarborgen, natuurlijk ook onvervalste ‘onderscheppers’ – sowieso ligt het patriotisme er dik bovenop in Interceptor.

Belangrijk om te weten is dat het 24 minuten duurt voordat een uit Rusland gelanceerde raket zijn doel treft. Collins en haar lotgenoten hebben 12 minuten om op het onderscheppingsknopje te drukken. Dus wil je niet dat zo’n platform in handen valt van terroristen. Dat gebeurt natuurlijk wel: de plot van Interceptor is voorspelbaar en flauw. Luttele momenten nadat Collins arriveert wordt de hele bups gegijzeld door een kwaadwillende engerd (Luke Bracey). Behalve dan de controlekamer die Collins met een lafhartige collega bemant. Ze zit in de val en het zal 90 minuten duren voordat een Navy Seal-team redding kan brengen.

Dus moet Collins het zo goed als alleen rooien. Dat is echter geen enkel probleem: Pataky – met vastberaden blik en afgetraind lijf – oogt als een echte vechtmachine à la John McClane. In de eerste akte toont ze al haar talent wanneer ze de loop van een pistool in iemands oog drukt. Dat komt dus wel goed, is de afspraak die filmmaker Matthew Reilly al ver van tevoren met de kijker maakt. Is dat spijtig? Niet per se. Interceptor is buitengewoon vermakelijk. Een beetje knullig misschien. Daarnaast vooral nostalgisch: dit soort actiefilms – met types als Jean-Claude van Damme en ongecompliceerde verhaallijnen – zagen we vooral in de jaren 80 en 90. Een kleine revival is geen schande.